Παρθενοφθορεύς

 Από παιδί λευτέρωνα πουλιά

κανένα δεν ήτανε πιο όμορφο από την λευτεριά

μήτε η γλυκολαλιά από το φτερό τ' αδέσποτο

έτσι ξεμπέρδευα εγώ με τα κλουβιά 

πάχνης ξύπνημα πουρνό που άλλο η ζωή δεν έχει 

τέτοιο αναφουρφουριασμένο δροσόπεπλο αγρό 

σημείο και τέρας φουντωμένο με ζιζάνια και πεταλούδες ματωμένες 

στης παπαρούνας νιότης την ορθάνοιχτη πληγή απάνω να γλιστρά.

Mάντρες και τοίχους σαν τάφους παστρικούς aπό μικρός μουτζάλιαζα 

με άγρια φτερά και όνειρα από εκείνα που στα σεντούκια ρίχνουνε οι φλώροι μπας και μερώσουνε.

Μην μου παινεύεις λοιπόν τα κτήματα και τα προικιά σου τα αισχρά, Ηλέκτρα, 

η αγριάμπελη που αδημονεί τον κλήρο, χωράφι γένεται 

και χτήμα χαρακωμένο με αυλάκι και ξερολιθιά που χαντακώνει αλήθειες

Μην ρωτάς τι ν' απέγιναν οι αγροί που πέρασα, οι άλλοι,

πίσω δεν υπάρχει τίποτε πια να κοιτάξεις, 

μόνον χωράφια που φυτρώνουν τσαχαλάκια, 

νταμάρια που σκαλίζονται λέξεις που δεν καταλαβαίνει κανείς πια τι σημαίνουν 

και καρνάγια με μουράβιες σκουριές, σταλίες και αναβολές φόρτου ξηρού και βήχα. 

Πίσω μου έχει μόνο μοιρολόϊ και ανάθεμα. 

Μην κοιτάς τους τάφους, κοίταζε τα άστρα, Ηλέκτρα.

Όχι Ηλέκτρα, για πάντα δεν ήμασταν ούτε και θα 'μαστε εμείς, 

μα γιάε ετσά που σμίγουν τα κορμιά πρώτη φορά, θα γίνουμε τα πάντα 

για ετούτη την αθάνατη που Γυναίκα στεφανώνεσαι, στιγμή!

Για μια στιγμή, αθάνατοι, για πάντα, τα πάντα εκτός από κλουβί.

Για τα μετέπειτα θα είμαι πάντα το λάθος αλέτρι. 

Γιατί μεγάλωσα στα παραμύθια και στα όνειρα και ας γέρασα αλίμπερτος με άγρια φτερά, 

ευτυχισμένο τέλος δεν γνώρισα μήτε στα παραμύθια 

ούτε και γύρεψα μια τέτοια προστυχιά  και αν το λιμπίστικες νωρίς να ξαποστάσεις 

γείρε στο πλάϊ, Τριγώνι Σκοτεινό, λεύτερα να πετάξουμε μαζί 

σαν Χείμαρροι στο πιο βαθύ φαράγγι του Έρωτα

πριν μας στερέψει το βασιλόπουλο που θα κουρσέψει το λεφτερό σου

στο πάρε-δώσε του παζαριού και της ανάγκης. 

Δεν θα σε δω νυφούλα, σε είδα Αγρό 

Μυστήριο έτοιμο να εκραγεί από τους χυμούς του 

και που πλάγιασες σιμά στο θυσιαστήριο προσφέροντας το άγριο ρόδο σου αυτό μου φτάνει, 

τα άλλα ας τα 'χει το κορόϊδο σου.

Ούτε που θα ξαναμιλήσουμε, ούτε που θα ξανταμώσουμε,

Να γεννάς και να γερνάς σεντουκιασμένη δεν επιτρέπω να σε δω, ούτε να ακούσω τις φωνές από τα παιδιά σου, αυτά όλα είναι τα δικά σου. 

Δικιά μου είναι η Μήτρα Χίμαιρα στη χαραμίδα που έσπειρα βαθιά σου 

και η μούσα Μνήμη 

και σε ό,τι έχει μείνει,  

μην μου προβάρεις  το νυφικό το πάλλευκο μέσα στα στάχυα, Ηλέκτρα,  

είναι τοίχος, τάφος, μάντρα και κλουβί και δεν έχω άλλη επιλογή 

παρά να στο σκίσω και να το λερώσω 

γιατί από παιδί λευτέρωνα πουλιά.

-

Οι αθώοι δεν μπορούν να είναι λεύτεροι ούτε κι οι λεύτεροι, αθώοι.

Συνταγή

Να βλέπεις το όμορφο στον κόσμο, αυτό είναι Τέχνη.

να του γελάς.

γιατί στην άμμο περπατάς

τον δυόσμο κράτα τρυφερό στους ασπαλάθους και τις δάφνες.

και μη ζητάς από το γέλιο και το δάκρυ πιότερα ίχνη.

Να ανάβεις το όμορφο στον κόσμο, αυτό είναι Πάθος

κι ας τον γελάς

πως μόνο αυτό αντανακλάς

Με σπίρτο κι αψέντι να κεντάς τα όνειρα σου 

γλυκάνισες σταγόνες στο πικρομάραθο της μοναξιάς σου. 

Να σκύβεις στο όμορφο του άλλου, αυτό είναι Θαύμα

να συμπονάς

και να προσέχεις που πατάς

Το βήμα βάστα ίσαλο στη σιγαλιά και στην αντάρα 

και στην στριγγλιά λαχτάρα σου για εκείνην, την αγκαλιά που καίει

πλάθε κερί λιωμένο και πυρωμένο μαύρο κάρβουνο 

στα χείλη μυρωμένο φιλί χαμένο 

να περπατάς 

σαν το λιβάνι πάνω στο φως και την φθορά μέχρι να σβήσεις.

Συννεφάκια

 Γαλάζιες οι μέρες

με μικρά συννεφάκια

σαν μεγάλες μητέρες με

χαϊδεμένα παιδιά

Παιδιά που θα φύγουν 

θα μεγαλώσουν θα 'λλάξουν

θα κλάψουν, θα 'στράψουν

μα για πάντα θα μείνουν

τα δικα τους μωρά.

Καράβι Μεθύσι

Έφτασα ως εκεί που με πήγαν οι λέξεις σου,

πλασμένες ήταν η μια για την άλλη, 

απ' το χέρι πιασμένες, Πατρινό Καρναβάλι, 

χορός χωρίς βήματα στου κορμιού τ' ακρογιάλι 

για πάντα...

ψηφία χρυσά, σκουριασμένη λεζάντα.

Μπρος στης ανάσας το χνώτο σου στάθηκα, 

καπετάνιος αψύς με τεμπέλη πιλότο, 

φιλί σου πρώτο... 

καράβι, μεθύσι χωρίς καμαρώτο

κάθε σου βράδυ κι ένα μπουρλότο.

Άγγιξα, όσα δεν πιάνουν οι λέξεις σου

κι αντάμα μπαρκάραμε στης γης τα καλύτερα

λιμάνια, στιγμές και φωτιές και ντουμάνια

κι όλα χαρά κι ας πήρες νερά 

και σε 'στειλα πάτο μια ώρα αρχύτερα...

Χτενάκι

Λες πως καλά μαζί τα περάσαμε
και πως πολλά κι οι δυο μας κερδίσαμε
κι αν στα κατάρτια κρατήσαμε
ό,τι στη βόλτα κερδίσαμε, στη ρότα χάσαμε

Μα μη κάτσεις μαζί να μοιράσουμε
τις σιωπές που μόνοι μας χτίσαμε
στα χαμένα μας χρόνια που ζήσαμε
χωρίς λόγια και πάλι θα φτάσουμε

Όσοι το μέλλον σαν μέτρο ορίζουνε
μισοί στο τέλος τον πήχυ περνάνε
κέρδη και χρέη καρδιές κυβερνάνε
σε ξένες κούνιες παιδιά νανουρίζουνε

Ένα χτενάκι μικρό
κομμάτι απ' τον εαυτό μου
το δικό σου θα 'ναι πάντα δικό μου
ένα καντήλι σβηστό.

Χρυσή Βροχή

Πως να αγαπήσεις κάτι λιγότερο από την Ελευθερία;
Έρημος μαζί της, μεθυσμένος δρόμος σκοτεινός να κατουράς τοίχους αρχοντικούς χαράματα μέσα στα κρύα και τα χαχανητά σου, αλήτη, η αρχοντιά σου, τα ούρα και η τρέλα σου, το μόνο χάδι θαλερό π' άμποτε γνώρισε η καρδιά της γειτονιάς σου.

Πες να αγαπήσεις κάτι περισσότερο από την Ελευθερία.
Ένοχες οι σκέψεις κι ενοχές στις ακριβές φαγιάντζες που ξερνάς απολογίες για καθεμιά σου αθιβολή και πεθυμιά, όμορφα μυρίζουνε τα γιασεμιά σαν τα συνθλίβουν δάχτυλα κι αγοραστές, το μόνο χάδι που αξίζουν οι εραστές που καταντήσαν ορντινάντζες.

Απόψε ουρώ την φυλακή σου, μα η θέρμη δε θα βρει την παγωμένη πια ψυχή σου κι ας κράζει το άρρωστο κλουβί σου: Ελευθερία! Ελευθερία! Δία! Που είναι η χρυσή βροχή σου;

Τεκνοποίησις

Εφτά παιδιά, εφτά ψυχές
κι αλλοίμονο στις στέρφες
που 'χουν τα στήθη πετρωτά
την Σφίγγα στο τριγώνι
άδειες ποδιές  χωρίς πτυχές
στις καρπερές, ξαδέρφες
κι ας σείονται καμαρωτά
στον τρύγο τους και στην σπορά
από την πρώτη τους φορά
ως την στερνή τους τη σπρωξιά
η θλίψη τις ζυμώνει

Δυό Σκυλιά

Τα όνειρα που έκανες τ' αρνήθηκα
σε έριξα σε μια άλλη αγκαλιά
κι όταν την αγάπη σου θυμήθηκα
γύρισα του χρόνου τα σκαλιά

Άνοιξε η πόρτα και σ' αντίκρισα
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά
μες την αγκαλιά σου κατρακύλισα
και 'πνιξες τα δάκρυα στα φιλιά

μια ανάσα πήρα από το στόμα σου
κι άναψα τσιγάρο απ' τη φωτιά
έγειρα ξανά πάνω στο σώμα σου
γίναμε στις στάχτες δυό πουλιά

μια ζωή τα ίδια περπατήσαμε
τίποτα δεν κάνει διαφορά
κι όταν το πρωί τον Ήλιο σβήσαμε
κλαίγαν στην αλάνα δυό σκυλιά

Λαβύρινθος

Θάνατος πριν από κάθε άλλον
δεν μπορεί παρά να είναι εκείνος
ο μαραμένος κρίνος
ίδιας ζωής και όμοιας της επανάληψης
της ίδιας της ζωής των άλλων
μια βολική συναλλαγή ανταλλαγή κατάθεσης κι ανάληψης

Λαβύρινθος λοιπόν πριν από κάθε άλλον
δεν μπορεί παρά να είναι ο κύκλος...
αυτός ο περιλαίμιος βραχνάς
ο σκουριασμένος σου χαλκάς
στην βέρα αλυσίδα κρίκος της γαμημένης σου ζωής
ο μολυβένιος τίτλος… μαρκίζα-λεζάντα-περιβάλλον
πέφτει βαρύς ο Μίτος  σα δε βαστάς
για να σηκώσεις ή να σηκωθείς

Μινώταυρος λοιπόν δεν ήταν
κι ούτε θα είναι του κορμιού ο θάνατος
μα αυτός του είναι,
ανούσια ζωή στο θεαθήναι που καταβρόχθισαν στάχτη και χώμα
της θνητής στιγμής τα ανόσια
πριν  καν τολμήσεις να γευτείς
να ερωτευτείς συμπόσια το τι σημαίνει αθάνατος
ψυχή τε και σώμα, διαδρομής ουσία,
μέσα στο ατλάζι, με νέκταρ και αμβροσία
και φτύσιμο μέσα στο στόμα…
ρε δίδαγμα η λευτεριά δε λογαριάζει
κι ας της ταιριάζει μονάχα ο γκρεμός
δεν ήταν εκείνος ο εχθρός μα το ίδιο βήμα σου
και κείνος ο γερο-Θησέας αντικατοπτρισμός
κλειστός, παλιός, κακός λογαριασμός
κείνο τ’ αντάρτικο μαντήλι κι ένα καντήλι πυρετός
ό,τι θα μείνει πάνω στο μνήμα σου.

Τενεκέδες

Τα πρέπει δεν ερωτεύονται
σαν τα στραβά κλειδιά γυρνούν στην λάθος πόρτα,
του έρωτα η απόχη δεν παίρνει τέτοια ρότα
μήτε γνωρίζει  κλειδωνιά,
θέλει χαμένα τα κορμιά, πνιγμένα μέσα στον ιδρώτα,
δεμένα με μαντήλια  και χοντρά σκοινιά,
ίδια καράβια που λικνίζονται κάτω από τα άρρωστα του λιμανιού τα φώτα τα θαμπά από τα λαχανιασμένα χνώτα
όσων λαχτάρισαν να βγούνε στα ανοιχτά
χωρίς να λύσουν κάβους πρώτα.

Οι λέξεις δένουν μα δε δένονται
κι αν έψαξες την σιγουριά μες στα συμβόλαια και τα χαρτιά
μάθε πως τα πιο βαριά γράφονται μόνον με σιωπές και ουρλιαχτά.
όσων κρατούν στον κόρφο τους σφιχτά νύχτες και μέρες
εκείνες που πληρώσαν μια προς μια, ακριβά
κάτω από χαμόγελα και βέρες
τα καλοπιάσματα και οι φοβέρες
ποτέ δεν ήταν αρκετά για τέτοια ανήμερα θεριά.

Τα λόγια πάντα είναι φτηνά στους τενεκέδες
κι άντε την πίστη σου να δώσεις
σα να πληρώνεις στον δοσά τις δόσεις
του μαχαιρά σφυρί κι αμόνι.
Κι αν είναι ο μόνος και είναι η μόνη
κι αν είσαι μόνος και είσαι μόνη,
τρίβεστε πάνω στο ακόνι, βιολί δοξάρι μοναξιάς,  πρέζα βελόνι,
τρύπα καρδιά που δε βουλώνει κι ο πιο ψηλός ο μιναρές
όταν στα χείλη σου ανεβαίνει ο αμανές
για ό,τι αρχίζει, για ό,τι τελειώνει...

Σαϊγκόν

Όπως πλαγιάζω δίπλα σου, Σαϊγκόν
περαστικός αγύρτης, γητευτής σου
θρηνώ τα όνειρα που έκανε μαζί σου
ο συμφερτός των ξένων αναγκών.

Σε κοροΐδεψα κι εγώ, λοιπόν, Σαϊγκόν
για αυτό το βράδυ θα 'μαι μοναχά μαζί σου
σφαίρες δεν έχω να τρυπήσω το κορμί σου
λίγες στιγμές να σου γεμίσω το παρόν.

Στα χείλη κοίτα με, μικρή μου Σαϊγκόν
κι αν σου αλλάξαν όνομα δεν είναι δα ντροπή σου
Ντροπή θα ήτανε να αλλάξεις την ψυχή σου
για το χατήρι καθωσπρέπει και σωστών.

Όπως κι αν φύγω αγαπημένη Σαϊγκόν
στ' άδειο σου χέρι θα αφήσω τη σιωπή σου
γιατί ρωτά κι αυτή "γιατί δε με έπαιρνες μαζί σου;"
σαν πόρνη που ερωτεύεται τα μπάρκα ναυτικών.
-
κανένα καθωσπρέπει μακιγιάζ δεν μπόρεσε ποτέ να σβήσει μια χαρακιά αλήτικη...

Μουμπάη

Στους αποχωρισμούς
λειψό θα μείνει ό,τι κι αν πεις
κι οι μνήμες λέξεις εκκρεμείς
στων οριζόντων τους γκρεμούς.

Στους χωρισμούς στερνό φιλί να μην δοθεί
ό,τι κι αν νοιώσεις
κι αν μετανοιώσεις ...
λήθη σιωπή, αυτό να μείνει
μες το καμίνι της αδιάφορης ηχούς.

Μνήμη και λήθη δυο λιμάνια με επιβάτες βιαστικούς
κομπάρσους για επόμενους σταθμούς
πριν πιάσουν πάτο
σαβούρα για τ αμπάρια από κάτω
ξένοι στους ξένους και πολλοί μες τους πολλούς,
σε μια σειρά στην ίδια ρότα,
πολλά τα άρρωστα των λιμανιών τα φώτα
και μεις σαν πρώτα της Άνοιξης πουλιά
το Αιγαίο ήπιαμε σε μια γουλιά
από τον Έβρο στον Ευρώτα

Σα θα χαράξει θα 'χουμε πιάσει πια Μουμπάη,
και συ ένα κορμί πειρατικό
ρεσάλτο κάνε πριν προλάβω να σωθώ,
κάβο μην πιάσω
μες τον ιδρώτα σου να πνίγομαι καιρό,
δίψα κι αλμύρα στο σκαρί μου να χορτάσω,
η μοίρα το έγραψε στα μπούτια της θαρρώ,
προτού σκουριάσω σε κάποιο ντόκο θλιβερό
με μια γοργόνα αγκαλιά να το γιορτάσω
φωτιά να πιάσω στα σκέλια της να ζαλιστώ
να κοιμηθώ και στο βυθό να ξαποστάσω

Ερωτευμένοι Πυρομανείς

Μ' αγάπησαν όσοι δεν μπόρεσαν ποτέ τους να θερίσουν
μα κι όσοι έσπειραν για να θερίσουν άλλοι κι αυτοί μ' αγάπησαν...
όσοι χορέψαν στη βροχή κι όσοι βραχήκανε τα δάκρυα τους
κείνοι που εγύρεψαν τον κόσμο για να αλλάξουν κι όσοι απ' αυτούς
στο τέλος γύρισαν υποταγμένοι να αλλάξουνε καθρέφτες,
Θεοί και ημίθεοι τρελλοί και λογικοί και κλέφτες μονάχοι, μοναχοί
σε μένα βασιστήκαν, όνειρα που ανάψανε κι όνειρα που σβηστήκαν
ατσάλια υγρά μες απ' τη μήτρα τη σκληρή, καλουπωμένα βγήκαν,
Μα κι όσοι δεν μπόραγαν ποτέ να ξεδιψάσουν μ' ένα και μοναδικό
φιλί και τη δροσιά του μίσησαν και τούτοι δω μ' αγάπησαν
ερωτευμένοι και πυρομανείς κι αχόρταγοι για φλόγες ναυαγοί,
εμένα πρωταγάπησαν για μένα προδοθήκαν.

Μα πιότερο μ' αγάπησε εκείνος και εκείνη... της μοναξιάς οι κρίνοι
που ατόφια με μετάλαβαν στα παγωμένα χείλη και πήρανε στο στόμα
μιαν αστραπή ακόμα, φονική, Δαγκωματιά Βασιλική και γίνανε αρένα...
δυο κορμιά σε μια πληγή και ένα σώμα, για να καούν και τα χλωρά και τα ξερά, να μείνει μόνο έρημη γη και μαύρο χώμα,
μετά από μένα...

Εντοιχισμένο τέλος

Η φλογισμένη κόμη έγινε χρυσές κλωστές...

κλωστές λαβές... 

κι η λάβα η ματιά στο χθες επέτρωσε

πηγή χαράς πια κι αιδοίο 

της αποπτύστου δρόσου παροδικό πεδίο και ρεματιά

Κείνο τ' αντάρτικο κορμί 

τ' ανταρκτικό από βασάλτη αχαρτογράφητο

με μέλι πια σερβίρεται βασιλικό 

χαμόγελο βαλσαμωτό μπαλσάμικο

Της Ιεριχούς Αλήθεια Σάλπιγγα 

Ρόδον Ιερό και Ιέρεια κραυγή από ατόφιο κεραυνό, 

στα καραόκε αποστομώθηκες κι εξαργυρώθηκες σε γέλια κάλπικα, 

όνειρα για ηλίθια ζωή ανέμελη στα παραμύθια με τέλος αίσιο, 

τι πιότερα απαίσιο! Να γίνει η Θύελλα, η Μαύρη η Βοή, 

μια μέρα βαρετή κι αβάσταχτα ανέφελη 

και η οργή η ρέμπελη  απ' τα βαριά απτάλικα, μια πόζα μαριονέτα 

δυό κουδουνίστρες, ένα νανούρισμα και μια θηλή.

Τι φρίκη Τι φρίκη! Τι φρίκη καταδίκη! Αντί για Ήττα... αυτή η νίκη... 

ζωής με πληρωμένο νοίκι, καφέ βραστό και άπλυτα στο νεροχύτη.

Αλιπέδου Φάρος

Καλοκαίρι

Σαν καλοκαίρι που τελειώνει

καπέλο ψάθινο στ’ αγέρι

μύρισε άχυρο που σκόρπισε στ’ αλώνι

xέρι που χάϊδευε καιρό μούστο και μέλι  

Νυχτέρι

Στήνει καρτέρι στο κορμί που ιδρώνει

βαρκούλα με κουπί το χέρι

πότισε φως το πυροφάνι που ζυγώνει

πόθο που έκαιγε καιρό σε ξένα μέρη

Ταίρι

Σαν εκκλησιά που καμαρώνει

καντήλι και μελισσοκέρι

μποστάνι κι αύρα να μυρώνει

στου αλιπέδου το παρτέρι

κύμα την αμμουδιά  πετρώνει

Μαντήλι στην καλαμωτή σκαλώνει

μαντήλι που από καιρό σου γνέφει

μαντάτο που δε φανερώνει

γοργόνα που ‘μεινε στο βράχο

φάρος  για ό,τι επιστρέφει

Μοιραίον Άρθρον

Να σε ξανάβρω,

κορμί σβηστό και βλέμμα άδειο

από του Άδη τα σκοτάδια και το Χάρο

Ήλιος ζεστός θα ξημερώσω να σε πάρω

Φωτιά ανάβω,

κορμί ρευστό και βλέμμα λάβρο

απ' το άχαρο κλουβί της προσμονής

βροχή να γίνουμε μαζί και  θα σε βγάλω

Πιάσε σφυγμό
κορμί υγρό και βλέμμα Φαύνο
τον στεναγμό σου τον πνιχτό να μεταβάλω
σε οργασμικό σου ουρλιαχτό

Χόρεψε είπα!

Κορμί πνευστό και βλέμμα λάγνο

στα χείλη δώσε το ρυθμό, το πόδι χτύπα
Είσαι δικό μου όργανο, δικιά μου τρύπα.

Δώσε παλμό

στου ρόδου τον παρατιλμό ρέμα θα κάνω

την στενωπή σου ατραπό για να προσβάλλω
της ροδωνιάς σου το κλειδί,
δικά μου όλα δηλαδή

να τα αφεντέψω στον καβάλο
τρόπαιος πάλος, δερμίς σφιχτή, σπορά ζεστή, χρυσή βροχή 

να σε ξεπλύνω να σε ράνω

Έρως, Ψυχή, Πάνας και Φύσις, άρθρα εν άρθροις
Μύρτον και Μοίρα για να γυρίσεις να ξανάρθεις...

Ώρα Ανταρκτική

Τις νύχτες ακούω στο λευκό το σεντόνι σου

παγετώνες να τρίζουν, λευκή, κρύα, μόνη σου

τρελλών μα και πρώτων  Ανταρκτική μας πατρίδα

Αλλάζεις τόσες μορφές, το κορμί σου παγίδα

Aπ' ό,τι ήταν υγρό  εγεννήθη ο βράχος σου

είσαι πλάσμα ρευστό και αυτό είναι άγχος σου

το νερό θα κυλά σιωπηλά απ τα πόδια σου

του αρχών σου κρυφά  προσπερνώντας τα εμπόδια σου

Tους φάντάζεσαι ασπίλους λευκούς  παγωμένους σου

της ζωής τους χειμώνες σαν τα χιόνια παρθένους σου

να εορτάζουν κι αυτοί στων βουνών τα μπαλκόνια σου

στον ουρανό σου αντάρτες δυό λευκά χελιδόνια τους

και βαθιά πιο βαθιά η σάρκα η καυτή
δε σβήνει δεν παύει να γυρνάει κι αυτή
χαρακιές και  ηφαίστεια και λάβα ζεστή
Το Έρεβον Όρος σου αχνίζει ζωή...

στην παγωμένη την έρημο ανάβουν κεράκια
ως βαρύτερο ύδωρ ας κυλήσεις στα αυλάκια ο Χρόνος...

Πέμπτος Άσσος

Δεν είναι γάμος...

μια κινούμενη άμμος

ο πόθος, το πάθος
στο πηγάδι το βάθος

και στο βάθος το χάος

 

δεν είναι ρότα...
στον κρύο ιδρώτα

τoυ ιλίγγου αφήσου

στου ψηλού πυρετού της

τη ζάλη και ψήσου...

 

δεν είναι αγάπη...

σαράκι βλαστήμια

στις φλέβες μας ρέει

κρασάκι και στάχτη

που αφήνει συντρίμμια

 

δεν θέλω το χέρι...

μόνο εκείνο τ' αγέρι

ανάσας που καίει

τα χείλια σου λίβας

στα μάτια σου αστέρι

άστραψε η λάμα

όλοι οι άλλοι φτηνό ρημαδιό μας 

κι οι δυό μας σα δάκρυ με κλάμα

αντίκρυ κι αντάμα 

του Πέμπτου του Άσσου 

βγήκε η Ντάμα...

μαχαίρι! μαχαίρι!

του λάζου η κάμα

δικό μας τεφτέρι...

Μονοκονδυλιές

Μελάνι μαύρο...
τις καταιγίδες σου ματιές
δωσ' μου κοντυλιά να βάλω
στο γαλανό του ουρανού
τη μοναξιά μου να τη βγάλω
στο ασυννέφιαστο χαρτί
των στεγανών μας νόθων

και να τη σπάσω...
είν' ο καιρός των πόθων! 
Μουτζούρες! Γυαλιά! Χαρταετοί!
των ιερών τα αγγίγματα και τα γιατί
έχω διψάσει...
κι όποιος διψά δε λογαριάζει αστραπή...

Κονδυλοφόρο μου κορμί
τα βήματα σου μουσική
μες τη βροχή μαύρο φαρί
φιλί στα χείλη να προφτάσω...
κι ας μη σε πιάσω
Χίμαιρα Μούσα σκοτεινή...

Κοκκινάδι

Είναι αυτή η λεπτή κλωστή θαρρείς...
μίτος της Αριάδνης,
ή μήπως η νότα μιας χορδής...
Βρόγχος στο νήμα της ζωής,
πάθους μαγνάδι
γλυκό μου χάδι της στιγμής,
όπου γης εκεί θα βγεις
κι όπου σταθώ, εκεί πατείς
κρυφό σημάδι...
στα καλντερίμια της σιωπής,
πάνω στον τοίχο κοκκινάδι...
Μέρες χαράς, νύχτες γιορτής...
καρδιά ρημάδι.
-
καθρέφτες στην ομίχλη οι ιστορίες μας...

Λύκος Κακός

Δεν ήταν ψέμα... κι αν ήταν ψέμα
Το δάκρυ σου που κύλησε σε μέρη ξένα
για μένα και για σένα, ψέμα δεν ήταν...
γιατί έτσι γράφεται το άλφα και το βήτα
στο Ζήτα το Ωμέγα και την Ήττα
των ανθρώπων...

Δεν είναι αλήθεια... κι ας τα πες παραμύθια
Τα παραμύθια γίνονται συνήθεια 
για όσους ζουν μέσα στα στήθια με τον φόβο... μα χωρίς καρδιά,
μη και τρομάξουν της παραμύθας τα καλά παιδιά
κείνα που μάσκες τσιτωμένες σ' ευτυχή χαμόγελα γαμούν
και κυνηγούν τα τέρατα που μέσα το άλλο σου αγάπησαν

Κι αν ήταν κι αν δεν ήταν θαύμα
αστείο ποτέ να μην το πεις, ούτε για αστείο...
βλέμμα Θεού ήταν στα μάτια σου
καρδιά αγνή στα μονοπάτια των θηρίων
από την πρώτη τη στιγμή, μέχρι τ' αντίο...
-
Κάλλιο αμνός μέσα στους λύκους, παρά λύκος στο μαντρί...

Δρόμοι...

Οι κανόνες το θαύμα δε γεννούν
μονάχα το σωστό και λάθος
κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος
κείνων που τους ακολουθούν...

Μούστο και θειάφι και φωτιά όσοι πατούν
μεθούν και βρίζουν και διψούν
πρωί και βράδυ μια αγκαλιά
και για ένα σου χάδι
κερνούνε φώτα χάχανα φιλιά
και τα αναφιλητά τους στο σκοτάδι
ζωή σκορπούν προτού χαθούν
στο θυμιατό και στο λιβάνι...

κι οι δρόμοι που λογαριάζονται με πόσα βήματα έκανες για κάποιον άλλον
για των όλων το πολύ καλό και για το ωραίο περιβάλλον
για κει που πάει η ψυχή ποτέ δε βγάζουν προτού στη βγάλουνε κι αυτή
για ασήμαντη αφορμή κι αιτία και είναι επαιτεία η ορμή και η μανία για καθεμιά κοινή αξία...
κουστούμια... ράσα... προσωπεία...

κι έτσι απομένουν όσα στ αλήθεια αμετανόητα δε γίνονται συνήθεια να βαδίσουμε
χωρίς κακία κι αρετή χωρίς το πρέπει το γιατί να προχωρήσουμε...
Στον εαυτό, αυτό... για ό,τι φτιάχτηκε... αυτό ας του χαρίσουμε χωρίς ντροπή,
προτού μας μείνει τούτη η βροχή, ρόδι στα χείλη μας σκληρό, με σπόρους και χυμούς
που ποτέ δε θα γευτούμε σαν Αλήθεια...

Ξύλινο Αλογάκι

Μεγάλωσα...
Τίποτε πια δεν είναι άγνωστο
Κανένα μέρος δε μοιάζει μακρινό
κι όλες οι σκέψεις που φορώ
ρούχα παλιά μου σε παιδάκι άρρωστο...

Μεγάλωσα...
Τίποτα πια δε νοσταλγώ
Ούτε σιωπή ούτε αγκαλιά
ούτε φωνή ούτε φιλιά για να πνιγώ
κι οι μνήμες  πως... ευλογημένο φως
σ εικονοστάσι ταπεινό κεριά που σκάλωσαν

Μεγάλωσα...
Μακρυά από καθετί το περιττό και άνοστο...
Κάθένα όνειρο μου 'μεινε ζωντανό
κι όσοι ανέκφραστοι μιλήσαν για σωστό
χαθήκαν μέσα στο κρυφό και το ανάρμοστο

Μεγάλωσα...
Και σε κανέναν δε χρωστώ το λίγο...
Μόνο σε μια ψυχή χρωστάω το παραλίγο ...
με κείνο το ξύλινο σπαθί
καβάλα στο ξύλινο το άλογο μας
το μοναχικό μας το πείσμα μας  το παιδικό μας
εσύ και γω σε άλμα ουράνιο θεϊκό και αψεγάδιαστο...

-
Αχίλλειον άλμα, αχίλλειος πτέρνα... ζήσε το θαύμα μέχρι το τέρμα...

Τροπαία Χίμαιρα

Η Ωραία Ελένη δεν έχει πρόσωπο
πρέπει να μοιάζει με ό,τι θέλουν εκείνοι
νερό στεκούμενο να καθρεφτά τους πόθους δίχως μνήμη
να ξεδιψούν κτήνη υάκινθοι και κρίνοι
στης ηδονής τους όρθρους
στα μάτια τα βαλσαμωμένα
χέρια που σφίγγουνε κενά

και κείνη, ωραία σαν Ελένη,
στο παράλογο του απόλυτου φυλακισμένη μέσα σε λέξεις,
βολεμένη ποτέ κάτι δικό της  να μην έχει  να την γνωρίσει
να την κρατήσει μοναδική... μα έτσι πάντα στην ανάγκη βολική και χρηστική
να αλλάζει χέρια και μορφή Τροπαία Χίμαιρα και θαυμαστό φαρί χρόνου εφήμερου
του καθενός που θα φθαρεί στο ίδιο χθες και το ίδιο σήμερα
με την ίδια πάντοτε Ωραία Ελένη που δεν έχει πρόσωπο ούτε και μνήμη
και πάντα θα γίνεται όπως θέλουν εκείνοι...
σαν το νερό μες το σταμνί,
σαν το σταμνί χωρίς την κρήνη...
-
Του κόσμου τούτο το Ωραίον κάτι,  σε ένα χαρτί σε κάποιο χάρτη, δε θα βρεις...

Δον Κιχώτες

Η αλήθεια μια κάνουλα
που στάζει στιγμές 
στις άφεγγες γωνιές
ξάγρυπνων συνειδήσεων
με δάκρυα στα μάγουλα
σε αρένες πονηρών ερωτήσεων
εισιτήρια παράβολα
καταιγίδων ορμών
και ζωής αφορμών
σε κενά συζητήσεων
με μάτια μετέωρα παράθυρα
στους τοίχους αύριων αναβολών
στέκουμε κράχτες ιδανικών υπερβολών
στ' απάνθρωπο του κόσμου αγνάντι
που μας πετάει το γάντι
με ανεμόμυλους φράχτες

Ο σκοπός της ζωής
να σε βρω να με βρεις
να χορέψουμε δυο
και να γίνουμε τρεις
όπως γίνεται πάντα
Μα ό,τι κι αν πω
και ό,τι κι αν πεις
κυνικώς και κοινώς
δε διαφέρει κανείς
σε όσα ορίζει η σάρκα.

Μη ρωτάς μήπως φταις
ποιό νόημα έχουνε τόσες ζωές
όταν είναι μονάχα
αναμνήσεις φωνές
παρελθόν νηπενθές
παρεικασίες ειδήσεων
σαστισμένες ματιές
καθορισμένες τροχιές
φωτοτυπία απαντήσεων
που αφορούν κάποιον τάχα...
για να 'χεις να λες
από νωρίς στα φευγάτα

Κι απομένει μονάχα
κάθε αλήθεια μονάχη
σαν κάνουλα σκάρτη
ερωτήσεις γεμάτη
να συνεχίζει να στάζει
στο άδειο δωμάτιο
ζωντανών που περάσαν και φύγαν
από του χρόνου τον χάρτη
χωρίς να απαντήσουν, να αλλάξουν ή να αφήσουνε κάτι
χαρτοπαίχτες που παίξαν από πείσμα και άχτι
με τράπουλα ξένη μια παρτίδα χαμένη
στου θανάτου τ' αδράχτι

Τι νόημα έχει η ζωή μας λοιπόν
είτε είσαι παρoύσα είτε είμαι απών
αν δεν αλλάζεις αλήθειες, οι σκηνές προσεχώς
βαρετές συνεχώς, θα σου μένουν συνήθειες επιγείων σκοπών
να ξεφλουδίζουν το μπλε του ουρανού στο ταβάνι
στο ίδιο δωμάτιο που ανάβεις λιβάνι στο για πάντα...
με μυαλό  και καρδιά σε μια πάντα,
ματωμένο ιμάτιο σε πορνείου ντιβάνι
μισητών αρετών λιμάνι κι απάγγειο

Κερασμένα είναι τ άστρα στου παράλογου τους πότες
σαν περιφρονούν τη μοίρα οι ανεκπλήρωτοι ιππότες
Άσπιλοι μέσα στις λάσπες, λασπωμένοι Δον Κιχώτες
-
Δεν ήταν πεταλούδα... μα ένα φύλλο που έπεφτε ωραία...

Ωραίες Ψυχές

Το ρολόϊ στον τοίχο
σκυλί που λαχάνιασε στη σιγαλιά
πολυθρόνα αγκαλιά
και ο χρόνος δεμένος
σφιχτά στα λουριά
χαράζεις μετέωρα βεγγαλικά
φεγγάρια γοβάκια πανσέληνα γιούλια και γιασεμιά
χαρταετοί πιασμένοι ουρά με ουρά
και μεις μεθυσμένοι...
περιστρεφόμαστε...
για συντροφιά... στης αμμουδιάς την ποδιά
ο αστερίας το κοχύλι χορεύει μιλόγκα
και στα μάτια μιλιά,
κρατάς μια καρδιά
γέλια φιλιά,
σπασμένα γυαλιά
τα χείλη κεράσια,
τα χέρια κλαριά
μπολερό τα κορμιά
στην τρελλή κερασιά η πεθυμιά
ματωμένο μαντήλι
και οι πλάτες μας ακρογιαλιά
απ τα Αστερούσια σεργιάνια στην Κορνοφωλιά
ριχτάρι μας το Αιγαίο που απόψε φυσά
απλωμένη φωτιά που γυρεύει φωλιά
σε κάποια γωνιά
σε κάποιο κερί
σε κάποιο καντήλι
σε κάποια εκκλησιά
και περιφερόμαστε...
ριγμένη ζαριά
πλώρη μας πρώτη
μακριά η στεριά
ουρανό και στολίδι
στ' άλμπουρο κρέμασα
την ξαστεριά
Αλήθεια και ψέμα
τα ίδια θεριά
ταιριαστά ταιριασμένα
στο τιμόνι καρφιά
μυτερά σκουριασμένα
και τα θέλω μια ρότα
χωρίς σιγουριά
απ τη λάσπη στ αστέρια
Πάψε.
μην κλαις... δε με νοιάζει το χτες
η τελειότητα είναι πάντα στιγμές
λεπιδόπτερα εφήμερες ωραίες ψυχές...

Χωρίς

Επέρασες αποβραδύς
θίασος λέξεων
χρώματα ρέλια στους αέρες
και πάνω σου ραμμένες
οι νύχτες και οι μέρες
της άναρχης κραυγής
ερωτικών συνδιαλέξεων
μια κάμπια άτακτης φυγής
που πεταλούδισε
σε χείλη  εφηβαίων ροδορέξεων
Και γω για να καγώ από νωρίς
δώρα στουπιά σου μάζεψα και πέτρες
κι άναψα φώς πίσω απ τα ντέξιον
με τα στιχάκια της αφής
το χέρι μου για να χαρείς
που ελουλούδισε
ρεβόλβερ αυτόχειρων αδέξιων
κι ήτανε πάνω μου ραμμένες
οι πένες και οι σφαίρες
κάθε μισής μου αδέκαρης ψυχής
λέξεις, κουρέλια μου παντιέρες
τυφλές γιορτές των διενέξεων
Στροφάδια της αποσιωπής
στο Κολοσσαίο της ζωής
η ανθοδέσμη μου η νυμφαία
μέθη ρομφαία δακτύλων επιδέξιων
έτσι μοιραία και αστεία
πυροβόλο και στόμα μου ευθεία
να την πετάξω από όλους πιο ψηλά
πιό πόρφυρα... πιο φωτεινά...
και με το ένα σου...
και με το δύο σου...
και με το τρία...
έτσι επέρασες αποβραδύς
βολίδα δίχως να σταθείς
και ήσουνα όμορφη...
ήσουνα όμορφη σαν ευτυχία...
κι όλα ήταν όμορφα κι αστεία...
κι όλα στ' αστεία...
και γω  απέμεινα χωρίς...

Εναερίτες

Ποντάρετε κυρίες και κύριοι!
Έρως ή Θάνατος το στοίχημα...
Έρως και Θάνατος η ανταμοιβή
στο συρματόπλεγμα κουρέλι το βραβείο όνομα σας...
Και συ μπογιατισμένη πόρνη του σωρού
ξέψυχα να αποζητάς με τη μπουρού τον νικητή σου 
πριν πας για ύπνο μακιγιαρισμένη την τελευταία ευκαιρία
στη μοχθηρία τιμωρία, τη γιορτή και τη ντροπή σου
στήθος περίστροφο στου εραστή σου τους κροτάφους
σαν τα σκαθάρια που κυλούν κοπρόλιθους
στων ζωντανών τους τάφους!
Όλα ή τίποτα...

Όλα στο Τίποτα...
Και συ μοναξιά αγάπη,
να εκλιπαρείς χεσμένη στη γωνιά
μη σε ξεχάσω στο σχολειό των βιασμών
μα να 'πιστρέψω να σε πάρω...
Να ξαναπαιξουμε κυνηγητό στους δρόμους
και κρυφτό με μάσκες και φτερά στους ώμους
Να κουβαριάσουμε στα πεζοδρόμια πρωϊνά
όμοια αλήτες που μαλώνουνε στη μοιρασιά
ξανά μαδώντας δάκρυα μαργαρίτες και φιλιά
και να κυλούν πέρλες καυτές, μετεωρίτες
στα ρόδα τα κρυφά βαθιά σου,
μες στο υγρό σου το στενό, εναερίτες
που μια νυχτιά θα σπρώξεις πάλι  στο κενό
καταμεσής του Έρωτα νυχιά στολίδι ανεπίδοτο
μόνο σπασμένο μας παιγνίδι...
ζωής ζαριά μέσα στο γύρο του θανάτου το αντίδοτο

Πιότερο ερωτευμένος κανείς δε γένηκε ποτές
παρά σαν έστρεψε αργά την πλάτη του σε Κείνη,
να νοιώσει στου μαχαιριού της τη λεπίδα...
την ύστατη του πλήγματος σαγήνη
να φτερουγά φουρτουνιασμένα κι αμοιβαία...
σα γύπας πλάϊ στο νεκρό του ταίρι
τις μνήμες του π' αρνιέται να κατασπαράξει
έτσι απαρνιέται ο Έρωτας την κάθε του ελπίδα
και την πράξη...
πάνω απ το φέρετρο νύφης ναυτίας και μπεκρούς
να καρτερά απόκριση από ύπερους νεκρούς
βαλσαμωμένους  με απαντήσεις βολικές στο στόμα...
σαν τρίχες από φουντωμένα εφηβαία...

Σαν αγαπάς, σκοτώνεις...
κι είναι ο φόνος του Έρωτα αυτός,
ανώτερος από τον Έρωτα τον ίδιο
κι αθώος από ζωές πολλές κι από γαμήσια χίλια
προγραμματισμένης ηδονής και τεκνοποίησης,
γιατί θα σκότωνα όλον τον κόσμο
για να σε πάρω μεθυσμένη
πάνω στην άμμο την νωπή
από την παρθένα ματωμένη 
αυτοχειρία μου...

Αντάρτης

Ξύπνα γαμιόλη άνθρωπε.
Είναι ψωμί και αλυσίδα
η όποια αξία μοιραζόμαστε...
περίστροφο που στρέφουμε στους άλλους
σαν κοιταζόμαστε, να τους σκοτώσουμε
κι ας βρίσκονται πίσω απ τον κρόταφο μας,
για να τους σώσουμε...
για να γλιτώσουμε...

Κι οι λέξεις σφαίρες προσευχές
που μας κατήχησε το Κράτος
για να μιλάς να κρίνεσαι και να συγκρίνεσαι
κι όσο μιλάς τόσο πιο ένοχος να γίνεσαι...
και παραβάτης
αφού μόνο στο έγκλημα υπάρχεις λεύτερος.
πιο Λεύτερος από όλους
μα πιότερο απ τη βλαστήμια τη μεγάλη
των τεθλιμμένων συγγενών
που θάψαν ό,τι τους έκανε πως ήταν ο Θεός
προτού καν μάθουνε αν έζησε η αν πέθανε...

Κι οι γαμημένοι πιάσανε
και Κράτος Τον επλάσανε
με βούρκο μες τη βρώμα τους,
Πατέρα Άγιο αιρετό
μεθύστακα, αψύ και τρυφηλό
να κόβει και να ράβει νόμους και σάρκες
στου Κρέοντα το στόμα μέσα
και να μιλά με εκειά της Μέδουσας τα μάτια
καθώς κομμάτια σε πετά στην ιερά εξέταση
για να γλιτώσουνε τα κρίματα σου.

Γωνιές μην ψάχνεις ούτε αιτίες αφού κάπου και κάπως
πάντα θα είσαι παραβάτης για το κράτος
Κουνήσου μοναχά, υπάρχεις και γίνεσαι
μόνο όσο πιο γρήγορα κινείσαι από αυτό...
μέσα στο φόνο του.
Και μόνο τότε υπάρχει αθάνατο κι αυτό...
μέσα απ το φόνο σου...
να παιδιαρίζει το Θεό πάνω στο θρόνο του

Μόνο η πράξη σου μετρά, όταν σε κυνηγά
με μπάτσο, αργυραμοιβό και έφορα.
Μόνο την κίνηση σου αυτή φοβάται...
και τον Δημιουργό Καταστροφέα Έρωτα...
γιαυτό βάζει διόδια και ηθικής εμπόδια
να γίνει αιδοία η οδός...
σύζυγοι παράλυτοι εραστές...
γεννοβολάνε κύτταρα δούλους αρουραίους
για αυτό το άθλιο καθεστώς νοικοκυραίους
κάτω από το άγιο βλέμμα του...

Τρέμει μοναχά του ασύστολου Έρωτα
την ατσαλάκωτη παρέλαση της στύσης
που το γεννά και το σκοτώνει
γιατί είναι λοστάρι που σπα θαμμένες αλυσίδες
και κείνου του μουνιού την υγραμένη λύσσα
που μυρώνει συνειδήσεις και το μαραίνει
γιατί ανασταίνει και σκουριάζει
τα πιο γόνιμα γρανάζια του.

Ω μα ναι!
Τούτη η στιγμή ντροπιάζει και φοβίζει
στην εκπυρσοκρότηση του Έρωτα,
το χύδην... της αρετής η εγκατάλειψη...
γιατί αν υπήρξε Θεός ποτέ,
δεν κατοίκησε στον ουρανό μα στα λαγόνια σου
σε κείνα τα μάτια τα αιώνια σου
που ουρλιάξανε το χύσε με γαμιά μου...
Μόνη φορά... και μόνο θαύμα..,
Έρωτα μου, Αντάρτη μου, Φονιά μου...

Κερκίδος Ωλένη

Τη μοναξιά σου δωσ' μου
τις καλοχτενισμένες σκέψεις
του καθώς πρέπει κόσμου
ποτέ δεν πίστεψα
σταλιά σταλιά νεφεσταλιά
να επιστρέψεις
στη γειτονιά του Μύρτου και του δυόσμου
στις καλογυαλισμένες λέξεις
του σκουριασμένου κόσμου
ποτέ μου δεν αλήτεψα.
 γωνιά γωνιά την παγωνιά
να τη γιατρέψεις με τη βροχή
και τη φωτιά στους ώμους
και κείνα τα κρινάκια στα μαλλιά...
στα πέπλα σου και στα σπαθιά
να ξεγλιστρίσεις να χορέψεις 
τα Ελευσίνια Λυρανθή
Άνοιξη  Μούσα σύ και Φως
αρχέτυπη πάνω στο βωμό σου...

Την αστραπή σου δωσ' μου
πυρακτωμένη μου σπονδή
μη δώσεις τόπο στην οργή
μην ξεθυμάνεις το θυμό σου
χάραξε δρόμο εκεί που δεν υπάρχει γη
κάνε το αύριο του Έρωτα δικό σου.
Μη βάζεις λογική στη συνταγή
στα ποτήρια οι καταιγίδες δε χωράνε
ούτε αντέχουν να κοιτάνε τη ζωή
με υποταγή απ το γυαλί,
δίνουνε μιά στη σιγουριά
ανοίγουν τα παράθυρα ή τα σπάνε
Πάρε ένα βότσαλο και πέτα το μπροστά
όπου κι αν φτάσει... εκεί που το 'ριξες θα μείνει
η ζωή σου σε κανένα δε χρωστά
ούτε φτερά, ούτε καρδιά, μονάχα μνήμη.
Άσε στον άνεμο τα ξέπλεκα μαλλιά
όχι άλλο ασβέστη στην αυλή, όχι άλλο τοίχο.
άκου στην πόρτα, ενός δρόμου το κλειδί.
παίζουν οι μέλισσες και πάλι μες τον κήπο.
Μη βάφεσαι γυναίκα είσαι παιδί
και δυνατή μη ντύνεσαι είσαι η Νεφέλη
να μη σε νοιάζει ο κόσμος τι θα δει
είσαι του κόσμου η πιο Ωραία η Ελένη.

Μποέμ

Τρέλλα, παιγνίδι η ζωή
χαρά, χορός, μεγάλα φώτα...
άσε τα άσχημα να κάνουνε ουρά
και στο ζεϊμπέκικο σου αυτό
κράτα μποέμικα, γερά, της λευτεριάς τη ρότα

Γέλα ψυχή με των ανθρώπων τα μισά
μισές ζωές μέσα στο φόβο βουτηγμένες
δηλητηριασμένοι που απλώνονται κισσοί
λαιμούς να σφίξουνε και σάρκες ματωμένες

Πάρε μια ανάσα πάλι, δώσε ένα φιλί
στο τέλος γίνεται η αγάπη πάντα πόρτα,
βαλίτσα ξένη, ένα κλουβί... μια φυλακή,
μάτια ξεθωριασμένα μακιγιάζ,
ληγμένου χρόνου ξεφτισμένα πασαπόρτα

Όλα απλόχερα στα δίνει η ζωή
και προκοπή και αληταριό, λογή και λόξα...
και τα καλύτερα σου τα έδωσε γιατί...
έχεις στα χέρια σου, του Έρωτα τα τόξα...
-
Το πλέον διαδεδομένο και βραχύβιο είδος ευτυχίας είναι η άγνοια...

Ψυχάρι

Οι φούρνοι δεν παγώσανε στο Άουσβιτς, Ελευθερία
Τα σύρματα που δένουν και χωρίζουν τους ανθρώπους
ηλεκτροφόρα είναι ακόμα.
Οι δήμιοι δηλώνουνε γιατροί μπροστά στα μάτια σου τα γαλανά
με τα μεγάλα τα γιατί...
και το φιογκάκι σου ψυχάρι φοβισμένο μπροστά στο χέρι αυτό
που ξεριζώνει τα λουλούδια απ τις ψυχές.
Θα υποδυθεί στοργή και χάδι πριν σου περάσει αλυσίδα.
Ξοπίσω του ζυγίζονται στρατιές σωφρονισμένων αριθμών.
μητρώα ίσων κωδικών θα σε αναβαπτίσουν στο ζύγι τους
να σε μετρήσουν ως υποζύγιο
 Δημοκρατίας ψηφοφόροι κλείνουν ισοζύγιο
αυτά τα μάτια σου τα γαλανά, Ελευθερία

Συνθηκολογούν οι ανθρώποι, γίνονται κράτος και αριθμοί εγώ.
γιατί ποτέ δε μάθανε πως μάχη που στο σχολείο χάθηκε
στα όπλα δεν κερδίζεται με αγώνες λαϊκούς
Γιατί ποτέ δεν μάθανε πως δεν προσφέρεσαι, μήτε χαρίζεσαι, μηδέ και κατακτιέσαι
πως μοναχά διδάσκεσαι σε ανύποπτους καιρούς.
Πως είσαι πια μια γλώσσα ξενική για τους πολλούς που δε σε μάθαν στα θρανία
και τώρα φιμωμένα πρόβατα βελάζουν σε υπομόχλια πλατεία
ο καθείς τους ότι του φανεί πως είσαι...

Καμάρωσε το πλήθος το χωρίς Ανάσταση του Ρουβίκωνα εκκρεμές
φωνάζει για αντίσταση ψάχνοντας επανάσταση στην αντιπέρα όχθη.
Τα νύχια βάφει και τα χείλη του στα όνειρα νυχτερινής εξόδου.
Λικνίζει το κορμί στο ντέφι του μαυραγορίτη στης νύχτας τα αντάρτικα ταξίμια σου
να κάνει κέφι το ξεπούλημα ο πλειοδότης,
Στη ρεκλάμα τους το δάκρυ σου βηματοδότης
που χάνεται στα πρωινά τα σκουπιδιάρικα, στις λάσπες με τα έρμα όνειρα
μα δε βλέπουν πια μπροστά κι οι σκέψεις τους λυτές στον άνεμο κορδέλες
για λύσεις σύντομες αναίμακτες και πονηρές πολύ
Μετάλλευμα που τους ανήκει. θα σε εξορύξουν Ελευθερία,
να σε προσφέρουνε σπονδή στον ισχυρό να σπλαχνιστεί την τύφλα τους

Μη με κοιτάζεις έτσι... τον κόσμο πως να αλλάξω δίχως πόλεμο...
Να πιστεύεις πάψε σε συγκρατούμενους δεσμώτες
που οφείλουν στη στυγνότητα της βέργας να γίνουνε προδότες
για να γλιτώσουν το σαρκίο τους.
Αρέσει στους δημίους να ντύνονται ανθρωπισμό και ηθική.
Να μοιράζουν τον κόσμο με νυστέρι οψιδιανό ανατέμνοντας το όμορφο
μέσα του, μέχρι το πιο σημαντικό δεκαδικό.

Δεν είμαστε αυτοί Ελευθερία μου, αυτό ήταν το έγκλημα μας
και μήτε είμαστε εδώ για να γενούμε κείνοι, κείνοι που πνίγουνε λαούς
Μπορούμε μοναχά Ελευθερία να αποχωρήσουμε αξιόπρεπα
Να απλώσουμε τα χέρια στα ηλεκτροφόρα σύρματα
Να δώσουμε το Τέλος πριν το τέλος αγγίξει το μέσα μας
στη μόνη ευκαιρία να κερδηθεί αυτή η ήττα
κει πίσω στο σχολειό, στης Λευτεριάς την Αλφαβήτα.
-
Arbeit macht frei

Ειδωλολάτρες

Κουβάλησαν στον ουρανό
τις πέτρινες στιγμές
της λήθης και της μνήμης
να ξαποστάσουνε στο χτες...
και έγραφε στο κατώφλι του ο Θεός,
δώρα δεν επιστρέφονται...
Κατάχαμα στο γαλανό του τίποτα
απόθεσαν, τις Κυρίες τους ακέραιες  

στο μάρμαρο και το αλάβαστρο

ντυμένες

στο απόλυτο των λέξεων
που εντός εγίνανε αλήθεια
και αξία να λατρέψεις.

Απόκαμαν πια κι αυτές
να φωσφορίζουνε ιδανικά
σε μάτια νεκρά από πόθο
ξένα δωμάτια  που κοιτούν
τις φάσεις της Σελήνης
να καταπίνουν Θάλασσες.

Και δόθηκαν, προδόθηκαν

Πορφύρες παραδόθηκαν...
του Ίμερου κορώνες και μετάξια
για νύχτα μιά... κάθε νυχτιά  

γυρεύοντας χορεύοντας

στα μάτια  ζητιανεύοντας
τον Έρωτα  

που άσαν και που χάσανε
κι όλα όσα του μοιάζανε

πρόσχαρα πως πλαγιάσανε  

μαζί τους

ζαριά της νιότης τους

αντάξια της ορμής τους
μα κι όλα αυτά ανάξια

της μέγιστης τιμής τους

καθώς κανείς δεν έμενε

να ξημερώνει ταίρι τους,

στο πλάϊ τους, ζωή τους...

Κατάδικοι κι αυτοί… που πίστεψαν…

να μην ξεφεύγουν πια απ τις εικόνες

 θα κλείσουν μάτια να μη βλέπουν

 πόσα χέρια αγγίζουν, τα των ειδώλων κοίλα,

κοίλα και αυτά, κοίλα κενά απ τις χαρές

των δώρων που αγαπούν την αμνησιά

και το θυμό για το έρμα των συμβόλων που τα φόρτωσαν.

Στ απέναντι μπαλκόνι τα κλουβιά γενήκαν  δυό...
Κι οι φλώροι ρολογάνε τη σκλαβιά

με φτερουγίσματα κι ανάσες κοφτερές

μοιρολογάν τους ουρανούς που χάνουνε...
Και πως να μάθουν τα πουλιά στυγνότητα
που την αγνότητα του γαλανού

που δεν προφτάσανε συνέχεια κοιτάζουν.
Νύκτωρ λοιπόν…
με λάγνα βλέμματα, στοιχήματα χυδαία
και γέλιο πρόστυχο για να στεγνώνει

το δάκρυ των αθώων

στου νόθου πάθους τα σεντούκια,

διδάσκεται η στυγνότης.

Και όσα απομείναν από μας πρέπει μαζί να πορευτούν

τον  δρόμο ετούτο τον αρχαίο προς τις κοιτίδες μας πηγές,

πάνω σε αποκαΐδια  σύννεφα και  σε σκουριές οργίων
όμορφες πόρνες γίνανε

οι μνήμες των δικών μας των Αγίων

να τις περάσουμε απέναντι τους πρέπει
στο λεμονόδασος  των πιο αγνών δακρύων

να φτάσουμε κάπου εκεί στον Οκαβάνγκο

με μόνο ένα μανταρινάκι στον χιτώνα,

για πυξίδα.

Ναι πιστέψαμε σε είδωλα
Με όλο μας το είναι…

ακράδαντα, αναμφίβολα…
πιστέψαμε, λατρέψαμε
ποτέ δεν επιστρέψαμε
τον άμβυκα του νεκτάρεος
απ τον Θεό μας κλέψαμε
να μείνουμε μαζί τους
ανάσα και κορμί τους.
Τι είναι αυτό που μας σπρώχνει

να αγγίξουμε τα αστέρια με χέρια γυμνά

και με πόδια στεγνά να βαδίσουμε πάνω στα νερά

δε θα σου πω…
Άχραντα και άρρητα ιερά όσα πληρώνουμε

με τη ζωή μας.

Από αύριο θα γίνω πλήθος πια…

σαν κατεβώ στους πληθυντικούς των εραστών,

θα γίνω ψίθυρος ογρός…

μες σε χρηματιστήριες κραυγές ονείρων

εγκλωβισμένος να παζαρεύομαι για λίγα δράμια ουρανό.

Αφήστε με για λίγο ακόμη εδώ στην Ομορφιά...
Ακούω τα βογγητά των μανιασμένων πράξεων...

της χαλασιάς το σάλο των ταυροκαθάψιων διονυσιασμών,

τα φιόρα κύματα… τις καλαμιές αδερφωμένες

δόρατα αόρατων πεσόντων και χορός αρχαίας τραγωδίας,

Τη λεύκα που ψιθύριζε χρησμούς!

Σελάνα Σάλασσα πως ανθισμένη μύριζες

νυφούλα λεμονάκι γιασεμί...

πανώριο κύμα ζαρκάδι  πως εκάλπασες

της Φλέγγας τα λημέρια πληγωμένος σταυραητός.

Αμπέλι που ξεστράγγισε η μνήμη,

αντιφεγγίζει στο καντήλι το έλεος,

αστέρια στο στερέωμα.

τα δυό σου χέρια οι αυλές των  Βογομίλων...

Θροΐζουν οι καρδιές στις θύμισες

των Ήλιων που τις ζέσταναν

και των κιβδήλων που τις σπίλωσαν

Αξιότιμες δήμιες  στιγμές καλώς ορίσατε.

Γνωρίζω το αμάρτημα και την ποινή γνωρίζω,

Χρόνια στο θάλαμο αναμονής

με το αθώο χαμόγελο του θανατοποινίτη

που τον κοιτάν απ το πορτάκι μάτια σουβλιά,

ανάμεσα στους μουτζαλιασμένους τοίχους

τούτων των στεγνών υποθηκοφυλακίων,

σας επερίμενα...
Ας λειώσει μαζί σας και αυτή η Κυριακή

λιβάνι και λευκό κερί στη θύμιση σας,

στο ίνδαλμα μας προσευχή...

Σαν την πρώτη μέρα της Άνοιξης...

Λαβαχαΐρ

Αυτό σου λέω πως είμαστε...
ρόμπολα χέρια που απλωθήκαν να φτάσουν τ' αστέρια
μέσα από τ' αστροπελέκητα μετερίζια τους...
Στεκόμαστε αγέρωχα λουλούδια απέναντι στις μπουλντόζες
που θέλουν αυτόν τον κόσμο επίπεδο,
αψηφωντας τους οδοστρωτήρες καιρούς
που τσαλαπατούν με τη βουλιμία των πορωμένων συνθημάτων τους,
τις λέξεις μας...
Καί τούτο σου λέω μοναχά Λαβαχαΐρ...
Ας μας ποδοπατούν οι πουλημένες ψυχές!
Είμαστε μπολιασμένοι με αστραπές!
Μέσα μας μεγαλώνουν οι σπόροι που ριζώνουν δέντρα στων ανθρώπων τα στήθια
σαν την πρώτη μέρα της Άνοιξης.
Είμαστε το αήττητο Έαρ στο αζήτητο μεσα σου...

Αγνότης

Τιμή και δόξα στα σύννεφα που εκυνήγησα...
στους Ζέφυρους που κρυφακούσανε το στεναγμό σου, τιμή και δόξα...
Τιμή και δόξα στα αγρίμια που συντρόφεψα...
στις σάρες που χωρατέψανε στη στράτα με το φόβο σου, τιμή και δόξα...
Τιμή και δόξα στις ζαριές που έπεσα...
στα χέρια που λατρέψανε τα χέρια που σε πούλησαν, τιμή και δόξα...
Τιμή και δόξα στις φωλιές που ανέστησα...
στα φτερά που κουβαλήσανε την τρέλλα σου, τιμή και δόξα.

Μετείκασμα

Με άτολμα χείλη, αγγίζεις την δίψα
και αφού δεν αντέχεις να χτυπήσεις κάτω απ την ζώνη
θα πολεμάς στα σκοινιά με τα χέρια δεμένα...
της ισάλου γραμμής τη σιωπή και το ψέμα...
κι αυτό θα νεκρώνει εμένα, από σένα...
κι αυτό θα λυτρώνει από σένα, εμένα...
σε ένα βήμα από ανείπωτο τρόμο...
ανείπωτο τρόμο...

Σε ποιας μοίρας χρησμό ζητάς να χωρέσω
και ποιον εθισμό χαράς να γιατρέψω
της μιας νύχτας αλήτης με χίλια αστέρια
δεμένα στο φώς, με πάγο και σκόνη
κάθε φιλί σου... μικρός μου πλανήτης
κάθε φιλί μου... τροχιά που ματώνει
σε τρεμάμενα χέρια... η βαρύτης σκοτώνει...

Με άχρωο βλέμμα από κεριά μεθυσμένα
οι ανάσες σου κόβουν σε εκμαγεία τον πόθο...
κι οι κραυγές σου... κραυγές μου...
τσιγάρα που σβήνουν τρυφερά οι αφές μου
πάνω σε κύτταρα ερεθισμένα
πνιγηρή ασφυξία το λυκόφως που κλώθω
τις αυγές την πληγή μου στον λαιμό σου σα νοιώθω...
κάτω από πάθη κεκορεσμένα...

τις κηλίδες σου αλείφω με αγάπη από μίσος
περνώ δαχτυλίδι τη θλίψη με τον καπνό μου
μες στις ρωγμές σου... στις υγρές αντοχές σου...
για να αναπνέω αργά το αναρρέον είδωλο σου...
και φυσώντας να ακούω, το δακρυϊκό πέρασμα σου....
να ζητά μη του λείψει...
το δικό μου... το μόνο δικό μου...
το φασματικό μου...
το πιο φτωχό ναρκωτικό μου...
από το ενδοφλέβιο μετείκασμα σου...
κι εκείνη η εικόνα να προβάλλει μπροστά σου...
να κεντά η βελόνα το κορμί σου, δικό μου...
πάνω στον κόκκινο, μαύρο και λευκό εαυτό μου...
πάνω στον κόκκινο, μαύρο και λευκό εαυτό σου...

Αλγέρι

Γαλαζοβένετο μετάξι στα μαλλιά…
πουλί που απ τη φωλιά του θα πετάξει
ασκέρι των ανέμων τα φιλιά
στον κόρφο φυλαχτό τα χω φυλάξει…

Γαλαζοβένετο μετάξι τρυφερά
η καταιγίδα τα πανιά έχει ρημάξει
πλάστηκα να ονειρεύομαι με τα φτερά
κι όχι με την πλάστιγγα και με την τάξη

Γαλαζοβένετη ανέμιζες κρυφά
για χρόνια στο Αλγέρι μπαϊράκι
κατάσαρκα με τύλιγες αντάρτικη θηλειά
μαζί σου με έσερνες σε βρώμικο σοκάκι

Γαλαζοβένετο μετάξι μια βραδιά
που λόγιασες τον πόλεμο για ειρήνη
θέριεψε φλόγα μέσα σου για λευτεριά
καπνός και στάχτη έγινες σ’ ανίερο καμίνι

Λεμονανθοί οι λέξεις σου, κυλούσανε στο χώμα και το αγέρι ευώδιαζε και ευωδιάζει ακόμα

Προμηθέας

Εγώ η ημίθεη σάρκα...`
καρφωμένη πάνω σε αυτό το κομμάτι βράχου
κουκκίδα αόρατη πάνω στου κόσμου ένα κόκκο ασήμαντο
να αγωνιώ να ξεφύγω από τα δεσμά του
για να ανέβω ψηλά... να ανάβω και να σβήνω άστρα στο στερέωμα
Να πλανεύω κομήτες και πλανήτες να πλάθω
Να νανουρίζω Φωστήρες και να ξεκοιλιάζω κρόνιες σφαίρες
να τις κάμω να ξεμάσουν όλους τους κόσμους και τα όνειρα που καταβρόχθισαν

Εγώ η σάρκα η αδύνατη
η απαλή σα συννεφάκι μοναχό για χάδι διψασμένο
αποζητώ να σμιλέψω το όλον σύμπαν τούτο και το πεπρωμένο του
με τα αραιά μου μόρια και τα παθιασμένα δάκρυα τση ανημπόριας μου με της Προμήθειας φλόγας μου τη μπόρα, να σπινθηρίσω και να κατακαύσω το κενό και το πλήρες του φωτός
να τρομάξω φωτίζοντας την πιο σκοτεινή του υφή
σαν παιδί που κρυφοκοίταξε την Πανδώρα να ερωτεύεται την πυξίδα της...
να ξεσκίσω τη βαρειά κουρτίνα της ύλης για να δω το έπαθλο που με περιμένει...
το κλείθρο ψεγάδι της Υπέρτατης Κρόνιας Σφαίρας, ως μόνη λύτρωση από τα φριχτά σαρκικά άλματα που οι πετρωμένες τροχιές τους δεν αρκούν για να με χρίσουν ζωντανό.

Εγώ η παντοδύναμη σάρκα των αισθησιακών σπασμών και των ηδονικών κλυδωνισμών
την τιτάνια ρομφαία μου θα υψώσω για μια στερνή φορά αντίκρυ στον ολύμπιο κεραυνό.
θα διαφεντέψω τον Νόμο που μ έπλασε κσι δε θα ξαναπροσκυνήσω Αυτόν που τον έγραψε με θάνατο.
Θα απαιτήσω το Κλείθρο της ελεύθερης βούλησης κι επιλογής που επιμελώς απέκρυψε
για να παραμένω πάντα εικόνα πιστή εδηδεσμένων συμπάντων.
Αποζητώ να σπάσω τις αλυσίδες των δεσμωτών διαστάσεων
να τις λευτερώσω από την Υπέρτατη Κρόνια Σφαίρα που τις συνέτριψε και γέννησε το σύμπαν τούτο ως άδοξο απομεινάρι της εικόνας τους
Εγώ το είδωλο κι η σκιά τους, ψυχή αθάνατη με εφήμερο συκώτι αιώνες τώρα ακονίζω τη σπίθα μου
Αποζητώ να συντρίψω τον χρόνο! Να τον ξεδοντιάσω μέσα από κάθε μου κύτταρο αθάνατο
Να ξεφύγω απ την σκακιέρα των θεών και των δαιμόνων τις τεθλιμμένες δυνάμεις

Εγώ η ανυπότακτη σάρκα... δε θα αφήσω τις σκέψεις μου να ποτίσουν κάποιο σάπιο μνήμα
δε θα λιπάνουν οι μνήμες μου τη γη που τυραγνίστηκα και εξαγνίστηκα...
φρούτα όσα ένιωσα δε θα γενούνε για τους λωτοφάγους της επόμενης σοδιάς...
κι ας με πονά που μόνος θα πορευομαι για πάντα
Εγώ η σάρκα η αχόρταγη... πέρα απ τη σάρκα, σε όποια υπόσταση μου ορίσω...
θα σφυρηλατήσω τη νετρινική δομή μου πέρα από ένα μάτσο παλιοκύτταρα έτοιμα να σαπίσουν
θα γίνω η μήτρα μου να με γεννήσω Ζωή κι όχι μετείκασμα.
Να με χτίσω αθάνατο και θεό να με χρίσω...

μέσα μας κείτονται νεκρά τα όνειρα των θεών

Πυρφόρος

Κάτι καλύτερο απ την πέτρα
ας είμαστε
Πιό χρήσιμες ας χτίσουμε κορφές
πριν καταχτήσουμε ύψη και χάη
και ας χωρίσουμε το μάταιο απ΄το όμορφο
το είναι απ την ΄εικόνα,
χωρίς να μείνουμε για ακόμη έναν αιώνα
της παραλύουσας σκέψης έρμαια
ή της ακράτου πράξης ατομικά ερμεία.

Προμηθέα βοήθα να μη σβήσουμε
σα μια μεγάλη πυρκαγιά
μα να φωτίσουμε για ακόμα μια γενιά
μέσα απ τα δάση των Αμάραντων που φύτεψες
και εντός μας φύτρωσαν κι ας μη μας λύτρωσαν
απ της αλήθειας το βαθύ σκοτάδι
και από του ψεύδους το άκρατο κρασί...

Σχώρα τα σκιάχτρα και τα είδωλα
που στήσαμε για να ξοδέψουμε φιλήδονα
την πιο ιερή σου Φλόγα...
Ημίθεε εσύ, βλόγα την πεμπτουσία μας
και την θυσία μας ζύγιασε και προχώρα
ζυγώνει η ώρα... οπό βωμό να ξαναχτίσουμε
την σεπτή σου σπίθα να αναβλύσουμε
και να αναστήσουμε με Γνώση, Τέχνη κι αγαθό Σκοπό.
του Ανθρώπου την Αστραπή Ατραπό.

Κόμη της Αφροδίτης

Tο ίχνος του έρωτα τ' ανάλαφρου
τραίνου γοργοχαρούμενου τολύπη
στον πυρετό του τρίτου της νεφρού
λυχνάρι κόκκινο βαστούσε η Αφροδίτη

Σάρκα γυμνή με χνάρια από κατήφορο
τόσα αγκίστρια εσκάλωσες με χάδια
σα δάκρυσε το βλέμμα σου τ' αλλήθωρο
γιομίσαν χείλη, αγκαλιές κι άδεια πηγάδια.

Σάρκα γυμνή απομεινάρι τόσων πόνων
δεύτερο πρόσωπο αμέτρητων αιώνων
στη θολερότητα σφαλμάτων φιληδόνων
βρήκες τη θαλερότητα συντρόφων φωτογόνων

Χώμα και θάλασσα κι αγέρι και φωτιά
όλα τα βρίσκεις μέσα στ' ανθρώπου τη ματιά
και μια κατάρα όταν τ' αφήνει μαλλιά λυτά
βούρκος να γίνονται, πανιά σκισμένα και σκουριά.
-
Τι να τα κάνω τ' άστρα αν δεν μπορούν να πλέξουνε μαλλιά σαν τα δικά σου...

Πύρδροσος

Τούτοι οι φάροι που στέκονται μόνοι κι ανεκπλήρωτοι έρωτες των μονίμων αγνώστων
μονοπάτια και φως στην αγκαλιά της αβύσσου που ψηλαφίζουν τυφλά την υφή των ορίων
θα αθιβολούνε για πάντα τις ψυχές που ξεσύραν... πάνω στων βράχων τις αλισάχνες δακρύων...

Τούτη η αλμύρα θα φωλιάζει για πάντα στα μάτια των δαιμόνων εκείνων που εξαγνίσαν το Νόστο
με κανόνα, διαβήτη και σελίδες λευκές, πεταλούδες νεκρεές στων γκρεμών τις ρυτίδες ουλές
που αδειάσαν το βλέμμα τους σε φοιτητικές σπουδές και πανεπιστημιακές σπονδές περιθωρίων...

Θυμάμαι ακόμα τις αυλές... τις οργωμένες των εργατών φωλιές, τις φαγωμένες από τα ζιζάνια πέτρες
την ζωή και το τραγούδι να φυτρώνει στα κρυφά σε μια χούφτα χώμα κι αμαρτία πλάϊ στους φράχτες
πάνω στους πάγκους το θίασο των παρανόμων, τους φτωχοδιάβολους, τους σαλτιμπάγκους και τους κράχτες...
όλοι ένα κουβάρι, ρυάκι που φουσκώνει τα μπαζωμένα ρέματα και μαζί τους τη δυσωδία των νεκρεών νόμων.

Θυμάμαι τον λιθοβολισμό των ματιών που σηκώθηκαν, τη σφαγή των κορμιών που γυμνώθηκαν,
τον ακρωτηριασμό των χειρών που απλώθηκαν, τον στραγγαλισμό των φωνών που υψώθηκαν
τούτος ο κόσμος στήνει ανδριάντες στους νέους του χτες και ικριώματα στους νέους του σήμερα
σε μαθαίνουν να φταίς αν δεν τραβάς ίσιες γραμμές και με καμώματα να μη χωράς μέσα στα ήμερα

Θυμάμαι ακόμα το αριστούργημα της στιγμής της κορύφωσης, της νιότης που αγγίζει τα αστέρια
θωπεύοντας τα χωρίς να μουτζουρώνει τη λάμψη τους με τριγωνομετρίες, τηλεσκόπια και λεξικά...
γιατί έμαθε να τα γιορτάζει πάνω σε χείλη και μαλλιά λυτά με ανάσες λαχανιασμένες κι εφήμερες
χτενίζοντας με πύρδροσες ασυμμετρίες του Χάους τα νυχτέρια πάνω στου Έρωτα τ' αναφιλητά

Δεν υπάρχουν απλές αλήθειες, ψιθύριζε από παιδί η Ιφιγένεια μπροστά στης τρικυμιάς το σάλο...
κι αυτός σαν την αντάμωνε στου τζελάτη σιμά, της ανταπάνταε σεμνά, κύματα είμαι, κόρη, τίποτ' άλλο
Δεν υπάρχουν αλήθειες! ούρλιαξε κι η Κλυταιμνήστρα στο βωμό της μπροστά, των παθών των αγίων...
Οι κανόνες είναι όπιο για το μυαλό, ξύδι για την καρδιά και βάλσαμο για την ψυχή των αγρίων

---
Ζωή μας εδόθη και θάνατος μαζί, πάθος μας εδόθη μαζί και επιλογή

Αγιογραφία

Βασιλικός είσαι εσύ...
και θυμιατό θυμάρι
στο χέρι μου τριμμένο...
άγιο πουρνάρι άγριο
φιλί στεφάνι της αυγής
μ αγκάθια στολισμένο...

Κι η αγκαλιά σου φυλαχτό...
και πρόσφορο ζυμάρι
στο χέρι ζυμωμένο...
άγια εικόνα άλικη
λάδι καντήλι θαλπωρή
που μέσα τρέχω να κρυφτώ...
σε περιμένω...

Όλα τα βλέπω καθαρά
πάνω στης λίμνης το νερό
το χέρι σου απλωμένο...
άγιο στάχυ άξιο
χάδι σημάδι της γιορτής
πρώτη φορά τέτοια χαρά...
να περιμένω...

Βασιλικός είσαι εσύ...
της εκκλησιάς κορώνα
και πατερμό τροπάρι
στα χείλη περασμένο...
του στεναγμού σου ο ψαλμός
άγιος ύμνος άσπιλος
πετράδι στο ροζάρι
και μύρο αγάπης κεντητό
στο στήθος φυτρωμένο

Τέχνη

Στεριά μου άγνωστη, τ' αστρόλαβου φοβέρα
το δίχτυ σου έπιασε γερά τη λαγουδέρα
σταβέντο θα πλαγιάσω στα πλευρά σου
και με το δείλι θα 'χω βγει στην αμμουδιά σου

Χόρτασα φάρους φωτεινούς, χόρτασα φήμες
στων λιμανιών τα σωθικά χόρτασα μνήμες
τόσοι σε ψάξανε και τόσοι βρήκανε τη λάθος μοίρα
διψούσαν όλοι για του κορμιού σου την αλμύρα

Κέρνα μας Κίρκη κάνε μας άξιους της αρχοντιάς σου
κάπροι φωνάζαν μα συ την Άρτεμι είχες βαθειά σου
θλίψη απόκρημνη ύπουλος ύφαλος μες τα νερά σου
συντρίμμια ξέρναγε το πρωϊνό στην αγκαλιά σου

Βουβός καιρός ασφυκτιά μες την σπηλιά σου...
Μούσα Αφροδίτη καταβροχθίζεις τα παιδιά σου...
ξυπνά η Τέχνη σαν κάποιο ψέμα πικρής αλήθειας
μπάρκο αυτόχειρα για το λιμάνι κακής συνήθειας...

Στη χαλασμένη ξερολιθιά χτίζεις παλάτια
ντύνεις γυμνούς με της επίγνωσης τα μάτια...
που σαν ανοίξουν και αντέξουν όσα αντικρίσουν
δεν ξανακλείνουν παρά μονάχα για να δακρύσουν.

Μάης

Δυο πεταλούδες στήσανε χορό...
σε παπαρούνας κόκκινο ανθό
μέσα στα μάγια του Μαγιού
ντυθήκαν χάδια του γκρεμού...
και τ' ουρανού...
τα φεγγαρίσια ρόδα

Ζύγι

Δεν υπάρχει χρόνος... μονάχα η ανάσα μας
απόψε που σε κερδίζουν τα ρολόγια
οι χίμαιρες χειμάζουν βολεμένες μέσα μας
κι έτσι μας μένουνε τα λόγια, μόνο λόγια...

Στο ζάρι έπαιξες το σήμερα του χτες σου
χάνεις κερδίζεις θες να ξέρεις που πατάς
παζάρι έκανες το αύριο της ζωής σου
μα στ' όνειρα σου θα 'σαι πάντοτε φυγάς

βουβής ημέρας φυλακή, κλειστή τροχιά
θρόνος της θλίψης το έπαθλο κι η αμοιβή σου
μα δεν υπάρχει κορυφή στη σιγουριά
χωρίς βουτιά δεν κάνεις ρούπι απ το κλουβί σου

Βρεγμένος δρόμος και τα φώτα μοιάζουν σκέψεις
σαν αποτσίγαρα ματώνουν στη νυχτιά
βλέπεις κι ακούς μα δεν αρκεί για να πιστέψεις
το βήμα αργό από κρυφή λαβωματιά

Στο ζύγι κλέψαν οι Θεοί και δε χαρίστηκαν
μα σαν τα μέτρησαν σωστά με ζύγι λάθος
μπερδέψαν τη μεριά κι έτσι γελάστηκαν
γιατί αφήσανε στον άνθρωπο το πάθος...

Χαρταετοί

Φοβάμαι ήρθε το πρωί
φοβάμαι ήρθε η στιγμή
που ένα πως κι ένα γιατί
για μας τους δύο

άνοιξαν πόρτα στη σιωπή
κι η μοναξιά μας η βραχνή
σα μοιρολόι σε γιορτή
έφερε κρύο

και μείς οι δυό να πούμε τι
μείναν τα λόγια στο χαρτί
στα σύρματα χαρταετοί
χωρίς αντίο

και μείς οι δυό να πούμε τι
ήμασταν πάντα δυνατοί
στα σίδερα χαρταετοί
χωρίς αντίο

Κάποιοι απέναντι ανοίγουνε ρολά
και κάποιοι άλλοι βήμα ανοίγουνε και μόνο
σε ένα στενό, σπασμένα τζάμια και θολά
μάτια υγρά, κοιτούν κλεφτά και παίρνουν δρόμο

Φωστήρος Ανάλημμα

Μούσα αγαθή... Μούσα καλή...
στάξε στον κάλυκα φιλί
της νιότης χείλη...
για να βραχούν όπως παλιά
ξανά να γίνουμε παιδιά
μες την κοτύλη...

Βάκχοι, μαινάδαι, αιθερικά
θύρσος τον κύαθο κρατά
και κυαθίζων μας κερνά
μέθη και μήνι
στης Kασταλίας τα νερά
βαπτίζει πάθη ερωτικά
φουντώνει πόθους η φωτιά
σε υγρό καμίνι

Χορός κι αγρίμι ο Παρνασσός
άνθρωπος μέγας και μικρός
φωστήρος ανάλημμα, Θεός
σαν ανατέλλει αυθεντικός
μέσα στη δίνη
τι κι αν η άβυσσος ρουφά
τα νιάτα του σταλιά-σταλιά
τι κι αν την δίψα συντροφιά
θα χει στα χείλη
του πεπρωμένου κυνηγός
μια κωμικός μια τραγικός
αθώος μα και γνωστικός
Πύθου! θα κρένει στο κορμί...
Πύθου κορμί, πύθου μα μη!
μα μη μου γένεις φυλακή!

Ο Θάνατος είναι το αντίτιμο του Έρωτος και ο Έρως το εισιτήριο της Εξέλιξης...

Παιδική χαρά

Και τα παιδιά
που χάσανε την παρθενιά τους...
μέσα στα γήπεδα, τυφλά...
βουβά μες την λαλιά τους
τούβλα που μπήκαν στη σειρά
πλάι σε ακάθαρτα νερά
λες κι είναι ο θάνατος χαρά
για τα αμαρτήματα τους
χτες παραφύλαξαν κρυφά
του ψεύτη άγγελου τα αυτιά...
και τα δωράκια τα γλυκά
και πήραν φόρα...

Και τα παιδιά
που χάσανε τα όνειρα τους
μέσα στα ηλεκτρονικά
βουβή οργή τα δάκρυα τους...
στάλες που μπήκαν στη σειρά...
περάσαν βρώμικα στενά...
με πέτρα, φλόγα και γροθιά...
λες κι ήταν πάλι ζωντανά...
ξεχρέωσαν την ανθρωπιά τους
κι είδα τον δήμιο εκεί
να δέρνει να δολοφονεί
με θέρμη δημοκρατική
την άτυχη γενιά τους
και μελωδίες ειρηνικές
μιλούν για μέρες φωτεινές
μιλούν για σφαίρες καραμέλες
μιλούν μιλούν κι όλο μιλούν
και για άλλες τρέλλες
και βρήκαν μπόρα...


Και τα παιδιά
που είδαν γυμνό τον βασιληά...
με τον παπά και τον μπαμπά τους...
μες τις πλατείες προσπαθούν
να βρούνε πάλι την μιλιά τους...
σαν περιστέρια φτερουγούν
μα τώρα πια περιφρονούν
τα καναβούρια της μαμάς τους
ξυπνάν κι αρχίσαν να απορούν
τι σάπια σκέρβελα χτυπούν
και ποιά από αυτά τα αφορούν
στα ανομήματα τους
Και βγήκαν παιδικές χαρές
κι αρθρώσαν καθαρές φωνές
σπάσαν και κάψαν τις ψευτιές
μες τα φτηνά οικόπεδα τους
Βρήκαν στου δρόμου την αρχή
την πεθαμένη μας τιμή
και φτιάξαν την δικιά τους
με πέτρα, φλόγα και οργή
και όλα αυτά που τα αφορούν
κοσμήματα τους...
βγήκαν στο τώρα...

μετά τις σφαίρες, θα σας ρίξουν καραμέλες

Προκρούστης

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα
μόνο χρόνια που σπαταλήθηκαν
αργά ή γρήγορα...
αβασάνιστα κι ανέξοδα...
ανέγγιχτα απέναντι
σε θυροφυλλώματα
και κλιμακοδώματα δελφικά

Δυό σαϊτιές και σκίσαν
των τοίχων τα μπαλώματα...
δυό μαχαιριές και κόπηκε
η λεμονοστυμμένη σου ζωή
από του γραναζιού τα σώματα
κι όλα τα γόρδια κυκλώματα...

Εδώ στα έξω κλωνάρια
σαΐνια, σπιζαετοί και καϊνάρια
μετρούν την αρχή με το βήμα τους
το ανάστημα με την πτώση
και την τύχη τους με την επιλογή
Εδώ στα έξω,
παράξενα φωτίζουν
τα πρόσωπα οι λέξεις...
σαν τις κάφτρες των τσιγάρων
που φιλούν τα ακροδάχτυλα
όσων περάσαν απ' την κλίνη μου.

Πάνδωρος Πυξίς

Πέρα από τις όχθες του έρωτα
απλώνονται ωκεανοί ανάγκης
αφρισμένοι από ρότες αφανέρωτες
και κατευόδια φιλιά-καράβια
της σιωπής

Πάνω από τους ουρανούς των ονείρων
κρύβονται προορισμοί αθάνατοι
χαραγμένοι με αντίβαρα πεφταστέρια
και ρυθμικούς φάρους
του ανέφικτου

Μέσα στις θύελλες της θέλησης
σφυρηλατούνται κανόνες αρμονίας
ζυγιασμένοι με αντοχές επιζήμιες
και δανεισμένες επιθυμίες
του μέτρου

Κάτω από την ίσαλο της γνώσης
αποταμιεύονται σταγόνες τρέλλας
φουρτουνιασμένες από δούρειους χρησμούς
και δέλετρα δόγματα-σύνορα
του απείρου

Μαχαιροβγάλτης

Δώσμου το χέρι σου,
απόψε τ' αλφαβητάρι
θα το γράψουμε με βήματα
πάνω στα καλντερίμια της αλητείας
εκεί όπου ο Πόθος άφησε ένα φως αναφαίρετο
για να με αφουγκράζεσαι στους απόηχους
των ποδοβολητών και του χαχανητού
κάθε φορά που θα με προσπερνάς
ανατριχιάζοντας

Κάτω απ τις βιτρίνες της ευμάρειας,
τα κλουβιά της σκουριάς αποταμιεύουν
ψυχές αμπαρωμένες στη σιγουριά τους
περνώντας από τα μικρά στα μεγαλύτερα τους
πάντα για χρόνια και πάντα για καλύτερα τους...
ως κατοικίδια που ευημερούν για να εξημερώνονται
κι ως πόρνες που εφημερεύουν και ξημερώνονται
σεντουκιασμένες στα πιο τρομαχτικά κελιά τους
εκείνα που δεν έχουν πόρτες ούτε προσχήματα
μοναχά τσιγάρο, μαυροδάφνη, δαχτυλίδια και διλήμματα

Μαχαιροβγάλτης ο Έρωτας απόψε
παίζει στα δάχτυλα τον παιδικό σουγιά μου...
αυτόν που σκάλιζε με την αθώα του λεπίδα
το δέντρο που πληγώναμε σα να τανε καρδιά μας,
τις νύχτες που συλλαβίζαμε παρέα με τα απτάλικα,
λόγια της ζαλίκας κι όνειρα που δεν ήτανε ακίνδυνα...
Απόψε θα ψάξουμε μαζί για το χαμένο σκουλαρίκι σου...
στα ρείθρα της πόλης με τα όνειρα π' αρρώστησαν...
ανάμεσα στα ματωμένα κυκλάμινα που ποτίζονται
με δόσεις θανάσιμες ενέσιμης ελπίδας ...
κι ανάμεσα στις ξεπαρθενιασμένες φωνές
που μαραμένες πια ψελλίζουν για ναυάγια...

Μαχαιροβγάλτης ο Έρωτας
κι απόψε βρώμικος κι ανορθόγραφος
σα μουτζούρα σε τοίχο ετοιμόρροπο,
χαρακωμένος νταβατζής...
χωρίς τόξο, λουλούδια κι αγγελούδια
έστησε καρτέρι και περιμένει εμάς
να ξεγλιστρήσουμε απ τους καθρέφτες μας
και να χορέψουμε σα λεύτερες σκιές
στης αρένας του τις λιγοστές γωνιές...

Ο τελευταίος δεσμοφύλακας είναι πάντα ο εαυτός μας...

Περιάνθιο

Το φόρεμα σου το λευκό
άνθιζε στη μουντή πλατεία
γέμιζες γέλια και αστεία
Μάϊος θα 'τανε θαρρώ
Μάϊος ήτανε θαρρώ,
που άνθισες τη μικρή πλατεία
με το κρινένιο σου
με το κρινένιο σου λευκό...

Ύστερα πια με τον καιρό
ξανανταμώσαμε δυο ξένοι
μοίρα, ποιος να το περιμένει
να 'χουν οι ανθρώποι ριζικό
να 'χουν οι ανθρώποι ριζικό,
που στο χαμό τους να τους δένει
η αγάπη, αγάπη πάντα μένει...

Το νυφικό σου το λευκό
περνά απόψε απ την πλατεία
όλο πειράγματα κι αστεία
και συχαρίκια στο γαμπρό
και συχαρίκια στο γαμπρό,
που άνθιζες στη μικρή πλατεία
κι ευώδιαζες βασιλικό
μες το κρινένιο σου
μες το κρινένιο σου λευκό...

Πότνια θηρών

Αγέννητος είναι ο Γενάρης
αν δεν βουτάει ο βαρδάρης
στα βλέφαρα του νιου Φλεβάρη
να πιεί φεγγάρι γιοματάρι...

Τρελλός θα μείνει ο Απρίλης
χωρίς το κέρασμα μιας φίλης
στου Μάρτη τα ξερά τα χείλη
με ένα φιλί φωτιά-φιτίλι...

θα δίνονταν οι ανθοί του Μάη
στου Μίνωα την Πασιφάη
αν δεν τους έντυνε ο Ιούνης
στέμμα του ταύρου της οδύνης;

Πως λάβρος θα 'μπαινε ο Ιούλης
της κυνηγιάρας λιβελλούλης
άμα στης μέλισσας το έαρ
του ανθήρος το στενό το φρέαρ
δεν είχε δέλεαρ το νέκταρ;

Θα χόρευε διπλά η Σελάνα
μες του Αυγούστου την αλάνα
προτού του Έρωτα το μίσος
τη σιγουριά βαφτίσει ίσως;

Δεν έχει κι ο Σεπτέμβρης μπέσα
τα χρώματα αλλάζει από μέσα...
να στρώσει ο Οκτώβρης το χαλί του
στης Περσεφόνης το κελί του

Σκιά το νεύμα του Νοέμβρη...
στη μολυβένια του τη ρέμβη
Νεφεσταλιά που δεν θα εύρη
το γερασμένο της Δεκέμβρη...


Χρόνε-χρόνε που με κλώθεις με δυό ζάρια κι ένα χέρι, δίνε σε όποιον μ' αγαπάει δυό καρδιές μα ένα ταίρι...

Λαγνεία

Τοξεύτρα πλάνη θηλυκιά Μέδουσα κολασμένη
διαβόλου χείλη αχόρταγα κι αγγελοστολισμένη
με μια ματιά σου πάγωσε κορμάκι που ανασταίνει
κάθε γυναίκας όνειρο και κάθε αγάπη δένει
να δεις τι κάνει ο Έρωτας στης Έχιδνας τους σπόρους
να δεις αν τρώει η Χάρυβδη γλυκούς θαλασσοπόρους

Διψάς για αίμα, για γητειές, για αντρικό μεδούλι
μα είν ο Έρωτας αυτός Ψυχή μες το κουκούλι
σαράκι που σου κρύφτηκε βαθειά μες το κορμάκι...
και σαν το ψάρι σπαρταράς για να βρεις το νεράκι...
γυρεύεις μου τον θάνατο μα διάλεξες για βέλη,
αυτά που η καρδιά σου λαχταρά να καρφωθεί εντέλει...

Το μεγαλύτερο μέρος ενός σφάλματος, είναι η βολική ερμηνεία στην οποία το εμβαπτίζουμε κάθε φορά που το επαναλαμβάνουμε...

Αλήτης

θα λες πως ζεις για όσο ακόμη θα μπορεί να σε μαγεύει ένα λουλούδι,
για όσο ακόμη το γέλιο ενός παιδιού θα γίνεται αρκετό να σε γιατρεύει,
για όσο ακόμη ποτήρι θα 'σαι για ένα μεθύσι που μια ζωή θα σε γυρεύει
για όσο ακόμη στα χείλη αναβλύζεις το τραγούδι

θα λες πως ζεις για όσο ακόμα συλλαβίζεσαι στα τάστα μιας κιθάρας
για όσο ακόμη το φιλαράκι στη γωνιά θα κοντοστέκεται να περιμένει...
εσένα... κι ας έχεις φύγει από παντού...
για όσο ακόμη με το γέλιο σου, μες τις καρδιές θα παραμένεις...
όσων σε άγγιξαν... κι ας σε έχουν σβήσει προ πολλού...
για όσο ακόμη σε φωνάζουνε αλήτη της πεντάρας

για όσο ακόμη παζαρεύεις το τελευταίο χαρτονόμισμα
για ένα της φιογκάκι
για όσο ποντάρεις στη ζωή, έχεις δεν έχεις...
για όσο Ιθάκη δεν πατάς και ας μην απέχεις...
παρά ένα βήμα...
για όσο ακόμη χωρίς μιλιά θα καταφέρνεις να μιλάς...
μέσα στο ποίημα...
για όσο στο βούρκο θα αντέχεις να βουτάς
για ένα φιλάκι...

Ψυχοστασίας Ζυγός

Οι πλούσιοι άνθρωποι ποτέ δεν ξέρουν τι έχουν
και δεν μαθαίνουν ποτέ αν πραγματική περιουσία ήταν ο πλούτος η" η άγνοια,
μιας και τα δυο αυτά εχθρεύτηκαν το μύχιο μέτρο...
Μα μια στιγμή! για μια στιγμή!
Τι ανάγκη έχει απ' τη σταγόνα η βροχή;

Μέσα στο πλήθος το νομοτελειακό, αγνοείς και σε αγνοούν
ως ναυαγό, ως ωκεανό, ως αγνοούμενο.
Αγνοείται η δίψα που σε σκοτώνει μεσοπέλαγα...
η καταιγίδα που ξεσπά σα γέλιο που απότομα θα σβήσει...

Μέσα στο πλήθος γίνεσαι θάνατος ιαχών και ψίθυρος θανάτων...
πλημμυρίδα στιγμών και ξηρασία ιχνών...
υπερχείλιση μνημών και ένα άδειο μνήμα...

Αγνοείται η διψασμένη σιωπή σου,
το ξεπλυμμένο δάκρυ σου,
η καταζητούμενη μαγική εικόνα σου...

Αγνοείσαι με τρόπο χειρότερο του ναυαγού... του ναυπηγού... του πλοηγού...
γιατί είναι γνωστή κατακόρυφη και ευθύγραμμη,
η βαρυτικά χιλιοπαρμένη πορεία σου.
Τόσο γνωστή που δεν μπήκε κανείς στον κόπο να την ποντίσει
σε ναυάγια ρότα με συντρόφους μουσώνες...

Αγνοείσαι με τρόπο χειρότερο του καλοκουρδισμένου κήπου...
του βαρετού κηπουρού ... του καθημερινού μυριανθού...
γιατί άνθισες με φλύαρα γέλια και εύφορες χαρές εκεί που σε έσπειραν,
όπως το είχες προγραμματίσει εξ αρχής...
χωρίς σόλδιες πληγές και εφόδια σπαράγματα.

Μέσα στο πλήθος αγνοείς και σε αγνοούν ως μια ακόμη αναπνοή...
μέσα σε πράξεις με αριθμούς και πλήκτρα!
Πρόσθεση κερδών, αφαίρεση παλμών,
πολλαπλασιασμός σαρκών... διαίρεση ψυχών...
σε όλες αυτές τις γνωστές και εν πλήρη αγνοία πράξεις
που γεμίζουν εν πλω με γρόσια την κονίστρα
του αχόρταγου κλωσόπουλου της μοναξιάς.

Και είναι αυτή η άγνοια ο Κύκλος...
και είναι αυτή η άγνοια η Σφαίρα...
και έπειτα γίνεται η άγνοια αυτή άλλος ένας κύκλος...
και έπειτα γίνεται η άγνοια αυτή άλλη μια σφαίρα...

Ναι! Αγνοείσαι ως άλλος ένας κύκλος που απο μεγάλος και τρανός,
γίνεται άχαρος μικρός...
από αρμονικός απλά ορμονικός και διαβητικός...
με ακτίνα από μολύβι και περιφέρεια από ατσάλι
να στραγγαλίζει την γλυκαίμια φωνή σου.

Ναι! Αγνοείσαι ως άλλη μια σφαίρα που από αδέσποτη και άπειρη
γίνεται στιγμή τραυματισμένη και ανάπηρη...
σε ισορροπία αδιάφορη...
να λογίζεται και να λογιάζεται για λεύτερη όντας φριχτά αλυσοδεμένη...
στις στροφορμές της μάζας...

Κοίτα με! Κοίτα με! Κοίταξε με!
Άναψα το αύριο σου!
Το έκλαψα! Τό κάπνισα! Το ¨Έβρίσα! Το Μέθυσα! Το Χόρεψα! Το Πόνεσα! Το Πεθανα! Το Έζησα...
και αν κάποτε με ρωτήσεις τι κατάλαβα που έτρεξα σαράντα πήχες πιο μπροστά
και που το άλλαξα και που το έφτυσα και που το χάλασα...
εγώ θα σου δείξω μοναχά τον γκρεμό που μας χωρίζει...

Μα ότι σου απαντώ ποτέ δεν ρωτάς και ότι σου δείχνω ποτέ δεν κοιτάς αφού...
τέλος, αγνοούμαι και εγώ που φτωχούλης αστερίας ποντίστηκα στην ωκεάνια άβυσσο για να αστρομαντέψω κατάματα την νετρινική μορφή μου μέσα στις χιλιάδες αντανακλάσεις του τίποτα, σε μια Απόλυτη Κατάδυση Χωρίς Επιστροφή...

Πολιορκία

Αχ βρε ζωή ταλαίπωρη...
μας ζώσανε οι έμποροι και ζούμε ξαπλωμένοι
σε μιαν αυλή κλεμμένη από το χτες
και από το σήμερα κρυμμένη...
την ειμαρμένη μας απ έξω δες...
οχυρωμένοι,
πυροβολούν οι εύποροι κι οι άλλοι βολεμένοι...

Αχ βρε ζωή μετέωρη...
μας ζει η στιγμή η έωλη και όχι η μετρημένη...
μα η απ τις άκρες των ματιών μας βουτηγμένη...
στα δάκρυα και τις αφές η αφημένη...
η τετηγμένη στων χειλιών σου πάνω τις ραφές...
εκεί! Εκεί!
Εκεί βαστάμε ακόμη τις γραμμές, ταμπουρωμένοι!

Αχ βρε ζωή γραμμένη...
με συρραφές και με ανόητες επιγραφές
σφυροκοπούν οι εκτυπωτές, αντιγραφές...
πλαστογραφούν των ροζιασμένων πια δακτύλων τις βαφές...
τα γέλια και τα κλάματα στις παιδικές μας τις χαρές...
και μείς δώστου εκεί...
αμετανόητοι...
σε μία πράξη ερωτικώς κυκλωτική κι αδιανόητη,
να 'νταλλάσουμε εχθρούς για εραστές
με αποδείξεις τρανταχτές...
για δύσπιστους, ειρωνικούς ρεαλιστές...
ώρες στον τοίχο κολλημένοι και πυροβολημένοι...
και μεθυσμένοι με δόσεις αξιών
κι υποταγών επιταγές κι εκπτώσεις
σωθήκανε οι σφαίρες μας, οι τσέπες τους, μα όχι κι οι ζωές...

"στερνή μου σφαίρα... να σ' είχα τώρα..."

Πλατείες...

Κλεψύδρα τα μάτια σου κι οι στιγμές αλυσίδα,
στου χρόνου το γέμισμα και πάλι σε είδα
να φοράς το παλτό στου χειμώνα τα κρύα...
να ζεσταίνεις με ανάσες ψυχές-ενυδρεία

Μετά το ένα, θά 'ναι πάντα το δύο...
έτσι μας γράφτηκε στης ζωής το βιβλίο,
κι είν' το χέρι δικό μας... δική μας κι η πένα...
που την γραμμή μας τραβήξαμε, ξεγράφοντας το Ένα.

Καθώς προχωράς, θα γυρίζουν σελίδες...
πότε φως, πότε σκότος και χαμένες ελπίδες,
μα στάλα στη στάλα θα μικραίνει η Ιθάκη
και το μέσα θ' απλώνει, δε θα την έχει γι ανάγκη.

Τις άλλες στιγμές μη γυρνάς να κοιτάξεις...
με φτερά το μπροστά, θα σηκωθείς να πετάξεις
κι αν οι δρόμοι σου μοιάζουνε, χαρακιές με μαχαίρι
ο δικός σου ο δρόμος ήταν πάντα τ' αγέρι

Στις γεμάτες πλατείες θα νοιώθουμε άδειοι
σε κάθε γέλιο παιδιού, κάθε αγάπης σημάδι...
Στις άδειες πλατείες θα νοιώθουμε ξένοι
κι αν το σαρκίο καλεί... η καρδιά παραμένει...

Ηλύγη

Πολύχρωμο καλειδοσκόπιο η Γλώσσα... συμμετρεί ψηφιδωτά του αγνώστου, χωρίς κανόνα και διαβήτη.
Ποιό είναι το μέτρο μας;
Ποιά η σκιά του νέφους και ποιά του υετού;
Ποιά η ηλύγη του βένθους και ποιά του αετού;
Γίγαντες στον μικρόκοσμο, ασημαντότητες στο Σύμπαν... αβέβαιοι εραστές του βεβαίου τέλους, διστακτικοί μη στέκεστε.
Φτερά θέλει και ανάσα βαθειά η βουτιά...

Μύχια Δίψα

κι έπειτα θα γυρίσουν οι μέρες απέναντι...
σαν σε καθρέφτη βαλμένες
να τις κοιτάμε σαν ανασαίνουμε βαρειά...
να τρίζουν σαν πόρτες σκαλισμένες απ τα σαράκια του Βοριά...
σαν καυσόξυλα πυρετιασμένα ...
να σκάνε οι σκλήθρες τους οι υγρές που χωθήκαν κάτω απ τα νύχια μας
σα δάκρυα από καιρό στεγνά που χάραξαν σύνορα
όλα τ' αυλάκια και τους δρόμους που μας χώρισαν...

κι έπειτα θα γυρίσουν οι μνήμες αντίκρυ...
σαν σε εικονοστάσι βαλμένες... σε ξένα κορμιά...
να τις κοιτάμε σαν ανασταίνουμε πανιά...
να μυρίζουν λιβάνι, κεριά και προσευχή, για να βρεθούμε ξανά...
σα μεσοπέλαγα στόματα ξερά...
να σκάνε τα χείλη μας ματωμένα απ την αλμύρα που εμπότισε τη μύχια δίψα τους
για κείνες τις τρικύμιες θάλασσες, που μας χαράξαν ναυάγια ρότα
μα που για πάντα στο έρμαιο κοχύλι τους η αδειανή κραυγή μας
θα αντιβοά το γάργαρο τραγούδι της ιθυντείρας Σειρήνας τους

-
Ένα μάτσο σκοινιά, ένα μάτσο μαδέρια... μπράτσα, πλάτη φαρδια, παθιασμένα πανιά και πορεία στ' αστέρια...

Αφύλακτος Διάβασις

και ξαφνικά φίλιωσα με τις μνήμες...
αγάπησα την πικρή τους γεύση...
τη στυφή γνώση του ανέλπιδου...
την ηδεία ελπίδα του ανέφικτου...
την υφάλμυρη μονιμότητα του εφήμερου...
το άψινθο φιλί που δε λογιάστηκε ποτέ για τελευταίο, το αψύ στερνό ξελόγιασμα...
το αηδές τρίτο λάλημα του αλέκτορος...
θαρρώ ακούω ξανα εκείνο τον χτύπο...
εκείνον τον χτύπο... νά 'ταν στην πόρτα η" στην καρδιά; Αυτό ποτέ δε θα το μάθω...

-
Η μόνη γεύση του Έρωτα είναι η δίψα...

Ζωή

Ωραίο να θυμάσαι...
Ωραίο να ξεχνάς...
Ωραίο να κοιμάσαι...
πιό 'ραίο να ξυπνάς...

Όχλος

Στο μονότονο κροτάλισμα των κομπρεσέρ και το στονάρισμα της στυμφαλίας πόλης των μονόλιθων αοιδών, έκλεισες ερμητικά μάτια και αυτιά... μόνο το τραυλό σου στόμα απέμεινε... να ψιθυρίζει στο πλήθος ζητιανιές... καθώς σε σέρνανε μαζί τους σε γωνιές ηλεκτρικές... σαν τις καρέκλες που και σύ ανέκρινες την ένοχη ζωή σου, λες και ήταν ποτές δική σου...

Ο όχλος, έλεγες συχνά, δεν έχει νοημοσύνη μα ξέχασες πως δεν χρειαζονται νοημοσύνη οι τερμιτικές δαγκάνες που τώρα σφίγγουν δυνατά τριγύρω σου ζητώντας την βορά τους
Ο όχλος φίλε μου ποτέ δεν φιλοσόφησε, μόνο φιλοφρονήθηκε σαν τον τρελλό του χωριού μας, με τα χορατά της τρέλλας που στο τέλος πλήρωσε ακριβά. Ο όχλος αυτός, διασκεδάζει απόψε με κασόνια μπύρες και σφαίρες και συ απεναντι του, μικρός είσαι πιά στόχος.

Ξένος

Στα χρόνια που περνούν ξενιτευόμαστε,
γινόμαστε πιο ξένοι...
κάθε πρωί λιγοστεύουν τα χάδια,
τα χαμόγελα... οι καραμέλες,
η θαλπωρή της αγγαλιάς,
τα θαλερά γέλια της παιδική μας της χαράς
δίνουν της θέση τους δειλά-δειλά,
σε σιωπηρές ματιές και φιμωμένους στεναγμούς,
υποχωρούν τα σπιτικά αρώματα,
τα αιθέρια έλαια της ψυχής του καθενός δίνουν την θέση τους,
στην θολερή ασφυξία του μαζούτ και της αιθάλης...
η ζωή πια εγκυμονεί κινδύνους και ληξιπρόθεσμα όνειρα...
τραχιές κουβέντες βιαστικές μας τριγυρίζουν...
υποστηρίζουν...
της κοινωνίας τις δομές...
και μεις τα συννεφάκια του αύριο, οι ελπίδες του χτες...
γινόμαστε όλοι τούβλα μοναχά σε παραγωγικές υποδομές...

Τυφλοσούρτες

Mη μου μιλάς! μη μου μιλάς!
Όχι πια λέξεις! Γίναν κι αυτές εμπορικά οχήματα
καμιόνια φορτωμένα πραμάτειες και νεκροφόρες που κουβανούν νεκρούς και θύματα
σαραβαλάκια που μέσα τους ερωτεύονται καπότες της δεκάρας
και λιμουζίνες με χλιδάτους εφιάλτες που σνιφάρουν τα όνειρα που γίναν και δικά μας

Mη μου μιλάς! μη μου μιλάς!
Όχι άλλες ερμηνείες! Γίναν και αυτές πια ερινύες...
κραυγές που δε χαϊδεύουνε αυτιά και κλάμα που δε χωρά μετάφραση
ασε με να ακούσω τις κατάρες που ρίχνουν στις σοδειές της απονιάς μας
τα παιδιά της γειτονιάς μας, είναι ώρα μαθήματος
και μέσα στη τάξη η ιρακινή δασκάλα χρειάζεται ησυχία
να σπαράξει με την αγράμματη κραυγή της το θρήνο της

Mη μου μιλάς! μη μου μιλάς!
Δεν έχει πια παρεξηγήσεις! Γίναν και αυτές μικρές σφαίρες και τυφλόμυγες
που τρυπούν σαν αλογόμυγες, κεφάλια με τρομοκρατία και ειδήσεις
γεμίζοντας τα με χιλιάδες νύχτες αξημέρωτες της πόρνης της Βαβυλώνας που έσβησε της Χαλιμάς τα παραμύθια και τους έρωτες...
και μαζί τους τη Βαγδάτη από της ανθρωπιάς τον χάρτη γιατί ένοιωσε καθήκον
απέναντι στην Ιστορία σαν τιμωρία... να βάφει με αίμα μωρών τα νύχια της πάνω στης ακολασίας το κρεββάτι

Λούφαξες από το σφύριγμα της οβίδας; Το κροτάλισμα των όπλων; Το ξαφνιασμένο κλάμα που θα σβήσει στο λεπτό;
Κοίτα μπροστά και μη μετράς... απο τα δάχτυλα της αποψινής έκρηξης,
έτσι κι αλλιώς τώρα πια θα λείπει το χέρι και το πόδι,
ένα χάδι λιγότερο, ένα βήμα λιγότερο
ένα στόμα λιγότερο, ένα όνομα λιγότερο
ένα όνειρο λιγότερο, ένα γέλιο λιγότερο
έτσι... και αλλιώς... οι χασάπηδες έχουνε τις δικές τους χαρές
με άβακες και αριθμητικές γραμματικές της φρίκης
και οι φονιάδες τα δικά τους ονοματεπώνυμα και υπογραφές
με στέμματα και δυνάμεις μεγάλες , βαριές, πυρηνικές...
χρειάζονται γερά και φρέσκα κόκκαλα για το στρώμα τους
τα αποφάγια τους τα τρώμε εμείς τα γουρούνια τους...
μέχρι να 'ρθει η σειρά μας

"Δε μπορώ να γυρίσω πλάτη γιατί είμαστε όλοι με την πλάτη στον τοίχο..."

το χαμένο κόμμα

κι ήσουν... ένα μπουκάλι και ένα ποτήρι... και γω ο πότης και ο μύστης σου.
Στράγγιζα το μοσχοφίλερο δάκρυ σου και αδειάζοντας σε μέθυσα...

Φθηνή Κολόνια...

Ελευθερίων ηθών και ελεύθερος...
φθηνή κολόνια, χαϊδεύω ανθρώπους και ψυχές...
και ύστερα φθίνω στο πέρασμα της μέρας...
σαν τις εφημερίδες που όλοι φευγαλέα διάβασαν
και που ποτέ δεν άνοιξαν...
καθώς κλειστές τους μέλλει να επιστρέψουν στον εκδότη...
ως τεμάχια...

έτσι λοιπόν, με γέλια τρανταχτά...
σου παραδίδομαι...
καθώς εκδίδομαι...
για πρώτη και στερνή ματιά...
εδώ μπροστά σου
στην αγκαλιά και τα φιλιά σου...
για να με πνίξεις...

Άγγιξε ότι δεν έχεις...
το άγγιγμα είναι η μοναδική μας περιουσία...
όσιο κτήμα των παλμών...
των γονιδίων μας κατάρα...
και άραγες... άρα...
μοναδική μας μοίρα...
όσα από σένα πήρα...
αυτά που έδωσα και σ' όσα ενέδωσα...

Πέρασμα

Άγγελοι... Χιλιάγγελοι...
κι οι γιοί του Παραδείσου...
με τις ρομφαίες στέκονται...
στο χείλος της αβύσσου...

Άγγελοι... Μυριάγγελοι...
και όσοι ειναι δικοί Σου...
φωτίζουν την αγάπη τους...
στο Πέρασμα μαζί Σου

Άγγελοι... Αρχάγγελοι...
θα μείνουμε ανθοί Σου
στο δρόμο που μας χάραξες
πιστοί στην προσταγή Σου

Πολύτιμοι λίθοι... πολύτιμη λήθη...

Απέραντος μονόλογος η ερώτηση...
όταν δεν προσδοκά απάντηση.
Χρυσόσκονη οι στιγμές στα φύλλα της σιωπής
όταν τα λόγια σκορπούν στο πουθενά του χθες.
Δεν έμαθα ποτέ να είμαι εγώ και έτσι...
ποτέ δε μ' έμαθα...
Δεν ένοιωσα ποτέ να είμαι εγώ και έτσι...
ποτέ δε μ' ένοιωσα...
Σε ποιόν ανήκει ο θρήνος τούτος;
Του άδικου η δαγκωματιά, ποιόν να σπαράζει;
Δεν ήξερα ποτέ...
δε φρόντισα να μάθω...
δε με αφορούσε... ούτε μου αφαιρούσε
κάτι πολύτιμο.
Χρυσόψαρα λοιπόν οι στιγμές...
πάνω στα φύλλα της σιωπής...
πάνω στα πεδία των μαχών...
πάνω απ τους τόπους των σφαγών.
Σε ποιόν ανήκει ο θρήνος τούτος;
του Κάϊν η κληρονομιά, ποιόν να μοιράζει;
Πρόβατα! που στο μαντρί τους...
παριστάνουνε τους λύκους...

Θέλω περίπατο... μέσα στα σφαγεία...
Θέλω να ράψω τη στερνή μου Ελεγεία...
ανάμεσα σε όργια... όρνεα και ψυχοτριβεία,
στις φοβερές γιορτές των σκιών όλα επιστρέφουν...
είτε όνειρα... είτε εφιάλτες...
χίμαιρες η" παραβάτες.

Θέλω να χορέψω! Να σηκωθώ...
και να πλανέψω...
Άγριες ψυχές... για σπέρμα διψασμένες...
τρελλές και ευλογημένες από το άκουσμα της καταιγίδας...
Θέλω να ψιθυρίσω στ' αυτιά των κωφών
πως όποιος δεν πονά είναι ανάπηρος
θέλω να χορέψω μπρος στα μάτια των τυφλών
να δουν... πως όποιος τον πόνο τον κερνά...
γίνεται άπειρος...

Να νοιώσουν οι τρελλοί
πως είν' η ζωή... λύσσα χωρίς λυσάρι
και γλώσσα χωρίς γλωσσάρι...
και πως ο πόνος κι η χαρά,
δεν έχουν ιδιοκτήτη...

Περιούσιος...

Αφουγκράσου... άκου...
εκεί...
εκεί από βαθειά ακούγεται ο περιούσιος λαός...
όχλος και βοή, κατάρα και οργή...
βλαστήμια ανθρωπάκου...
άκου... άκου... στην γύμνια του εμπρός...
αυτός ο περιούσιος λαός... ντύνεται του κάκου...
στολίδια πόρνης... και αρώματα και κολακείες...
που οι καλοί ποιμένες ράβουν και ραίνουν...
ξηλώνουν και γδέρνουν... με αρχοντιά και απληστίες...
τον ταύρο αυτόν τον δυνατό μες το παζάρι σέρνουν...
Γελάστε περιούσιοι... ήταν περισσή η δύναμη σας...
Γελάστε περιούσιοι... είναι περιττή η δύναμη σας...

Πλαστικά ιδανικά και προτηγανισμένη αλήθεια... πως γέμισεν ο κόσμος μας νάνους και παραμύθια...