Δρόμοι...

Οι κανόνες το θαύμα δε γεννούν
μονάχα το σωστό και λάθος
κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος
κείνων που τους ακολουθούν...

Μούστο και θειάφι και φωτιά όσοι πατούν
μεθούν και βρίζουν και διψούν
πρωί και βράδυ μια αγκαλιά
και για ένα σου χάδι
κερνούνε φώτα χάχανα φιλιά
και τα αναφιλητά τους στο σκοτάδι
ζωή σκορπούν προτού χαθούν
στο θυμιατό και στο λιβάνι...

κι οι δρόμοι που λογαριάζονται με πόσα βήματα έκανες για κάποιον άλλον
για των όλων το πολύ καλό και για το ωραίο περιβάλλον
για κει που πάει η ψυχή ποτέ δε βγάζουν προτού στη βγάλουνε κι αυτή
για ασήμαντη αφορμή κι αιτία και είναι επαιτεία η ορμή και η μανία για καθεμιά κοινή αξία...
κουστούμια... ράσα... προσωπεία...

κι έτσι απομένουν όσα στ αλήθεια αμετανόητα δε γίνονται συνήθεια να βαδίσουμε
χωρίς κακία κι αρετή χωρίς το πρέπει το γιατί να προχωρήσουμε...
Στον εαυτό, αυτό... για ό,τι φτιάχτηκε... αυτό ας του χαρίσουμε χωρίς ντροπή,
προτού μας μείνει τούτη η βροχή, ρόδι στα χείλη μας σκληρό, με σπόρους και χυμούς
που ποτέ δε θα γευτούμε σαν Αλήθεια...