Για πάντα

 

Λέξεις, κουβέντες, λόγια, ανάλαφρα σαν πούπουλα φτερά και ανεμολόγια. 

Κάποτε, ίσως και ποτέ, έπλαθα με αυτά όνειρα φτερούγες μα τώρα στέκω εδώ, ερείπιο ποίημα στις χαραμάδες μνήμες να γλιστρώ, στα καλντερίμια και στις ρούγες από λέξεις συντρίμια και πέτρα χωρίς οίστρο άλλον παρά την σάπια μορφή σου και εκείνο το άγουρο φιλί σου που δεν το αντάλλαξα με τίποτα.

Αφουγκράζομαι το βάσανο σου τις κουβέντες που έχουν βάρος να κουβαλάς και δακρύζω καθώς αγγίζω το σάβανο σου σαν καβαλάς και χαρίζεις την ορμή σου όπου καμώνεσαι πως αγαπάς μα Ποίηση δεν είμαι. 

Είμαι το ξόρκι της ρίζας που χαράζει την πέτρα και ξεπατώνει την ξερολιθιά και το αγκωνάρι του κόσμου που έχτισες επάνω στην πηγή μου γιατί είσαι η γη μου και ήσουν και είσαι και θα είσαι για πάντα δική μου.