Παρθενοφθορεύς

 Από παιδί λευτέρωνα πουλιά

κανένα δεν ήτανε πιο όμορφο από την λευτεριά

μήτε η γλυκολαλιά από το φτερό τ' αδέσποτο

έτσι ξεμπέρδευα εγώ με τα κλουβιά 

πάχνης ξύπνημα πουρνό που άλλο η ζωή δεν έχει 

τέτοιο αναφουρφουριασμένο δροσόπεπλο αγρό 

σημείο και τέρας φουντωμένο με ζιζάνια και πεταλούδες ματωμένες 

στης παπαρούνας νιότης την ορθάνοιχτη πληγή απάνω να γλιστρά.

Mάντρες και τοίχους σαν τάφους παστρικούς aπό μικρός μουτζάλιαζα 

με άγρια φτερά και όνειρα από εκείνα που στα σεντούκια ρίχνουνε οι φλώροι μπας και μερώσουνε.

Μην μου παινεύεις λοιπόν τα κτήματα και τα προικιά σου τα αισχρά, Ηλέκτρα, 

η αγριάμπελη που αδημονεί τον κλήρο, χωράφι γένεται 

και χτήμα χαρακωμένο με αυλάκι και ξερολιθιά που χαντακώνει αλήθειες

Μην ρωτάς τι ν' απέγιναν οι αγροί που πέρασα, οι άλλοι,

πίσω δεν υπάρχει τίποτε πια να κοιτάξεις, 

μόνον χωράφια που φυτρώνουν τσαχαλάκια, 

νταμάρια που σκαλίζονται λέξεις που δεν καταλαβαίνει κανείς πια τι σημαίνουν 

και καρνάγια με μουράβιες σκουριές, σταλίες και αναβολές φόρτου ξηρού και βήχα. 

Πίσω μου έχει μόνο μοιρολόϊ και ανάθεμα. 

Μην κοιτάς τους τάφους, κοίταζε τα άστρα, Ηλέκτρα.

Όχι Ηλέκτρα, για πάντα δεν ήμασταν ούτε και θα 'μαστε εμείς, 

μα γιάε ετσά που σμίγουν τα κορμιά πρώτη φορά, θα γίνουμε τα πάντα 

για ετούτη την αθάνατη που Γυναίκα στεφανώνεσαι, στιγμή!

Για μια στιγμή, αθάνατοι, για πάντα, τα πάντα εκτός από κλουβί.

Για τα μετέπειτα θα είμαι πάντα το λάθος αλέτρι. 

Γιατί μεγάλωσα στα παραμύθια και στα όνειρα και ας γέρασα αλίμπερτος με άγρια φτερά, 

ευτυχισμένο τέλος δεν γνώρισα μήτε στα παραμύθια 

ούτε και γύρεψα μια τέτοια προστυχιά  και αν το λιμπίστικες νωρίς να ξαποστάσεις 

γείρε στο πλάϊ, Τριγώνι Σκοτεινό, λεύτερα να πετάξουμε μαζί 

σαν Χείμαρροι στο πιο βαθύ φαράγγι του Έρωτα

πριν μας στερέψει το βασιλόπουλο που θα κουρσέψει το λεφτερό σου

στο πάρε-δώσε του παζαριού και της ανάγκης. 

Δεν θα σε δω νυφούλα, σε είδα Αγρό 

Μυστήριο έτοιμο να εκραγεί από τους χυμούς του 

και που πλάγιασες σιμά στο θυσιαστήριο προσφέροντας το άγριο ρόδο σου αυτό μου φτάνει, 

τα άλλα ας τα 'χει το κορόϊδο σου.

Ούτε που θα ξαναμιλήσουμε, ούτε που θα ξανταμώσουμε,

Να γεννάς και να γερνάς σεντουκιασμένη δεν επιτρέπω να σε δω, ούτε να ακούσω τις φωνές από τα παιδιά σου, αυτά όλα είναι τα δικά σου. 

Δικιά μου είναι η Μήτρα Χίμαιρα στη χαραμίδα που έσπειρα βαθιά σου 

και η μούσα Μνήμη 

και σε ό,τι έχει μείνει,  

μην μου προβάρεις  το νυφικό το πάλλευκο μέσα στα στάχυα, Ηλέκτρα,  

είναι τοίχος, τάφος, μάντρα και κλουβί και δεν έχω άλλη επιλογή 

παρά να στο σκίσω και να το λερώσω 

γιατί από παιδί λευτέρωνα πουλιά.

-

Οι αθώοι δεν μπορούν να είναι λεύτεροι ούτε κι οι λεύτεροι, αθώοι.