Χρυσή Βροχή

Πως να αγαπήσεις κάτι λιγότερο από την Ελευθερία;
Έρημος μαζί της, μεθυσμένος δρόμος σκοτεινός να κατουράς τοίχους αρχοντικούς χαράματα μέσα στα κρύα και τα χαχανητά σου, αλήτη, η αρχοντιά σου, τα ούρα και η τρέλα σου, το μόνο χάδι θαλερό π' άμποτε γνώρισε η καρδιά της γειτονιάς σου.

Πες να αγαπήσεις κάτι περισσότερο από την Ελευθερία.
Ένοχες οι σκέψεις κι ενοχές στις ακριβές φαγιάντζες που ξερνάς απολογίες για καθεμιά σου αθιβολή και πεθυμιά, όμορφα μυρίζουνε τα γιασεμιά σαν τα συνθλίβουν δάχτυλα κι αγοραστές, το μόνο χάδι που αξίζουν οι εραστές που καταντήσαν ορντινάντζες.

Απόψε ουρώ την φυλακή σου, μα η θέρμη δε θα βρει την παγωμένη πια ψυχή σου κι ας κράζει το άρρωστο κλουβί σου: Ελευθερία! Ελευθερία! Δία! Που είναι η χρυσή βροχή σου;