Μουμπάη

Στους αποχωρισμούς
λειψό θα μείνει ό,τι κι αν πεις
κι οι μνήμες λέξεις εκκρεμείς
στων οριζόντων τους γκρεμούς.

Στους χωρισμούς στερνό φιλί να μην δοθεί
ό,τι κι αν νοιώσεις
κι αν μετανοιώσεις ...
λήθη σιωπή, αυτό να μείνει
μες το καμίνι της αδιάφορης ηχούς.

Μνήμη και λήθη δυο λιμάνια με επιβάτες βιαστικούς
κομπάρσους για επόμενους σταθμούς
πριν πιάσουν πάτο
σαβούρα για τ αμπάρια από κάτω
ξένοι στους ξένους και πολλοί μες τους πολλούς,
σε μια σειρά στην ίδια ρότα,
πολλά τα άρρωστα των λιμανιών τα φώτα
και μεις σαν πρώτα της Άνοιξης πουλιά
το Αιγαίο ήπιαμε σε μια γουλιά
από τον Έβρο στον Ευρώτα

Σα θα χαράξει θα 'χουμε πιάσει πια Μουμπάη,
και συ ένα κορμί πειρατικό
ρεσάλτο κάνε πριν προλάβω να σωθώ,
κάβο μην πιάσω
μες τον ιδρώτα σου να πνίγομαι καιρό,
δίψα κι αλμύρα στο σκαρί μου να χορτάσω,
η μοίρα το έγραψε στα μπούτια της θαρρώ,
προτού σκουριάσω σε κάποιο ντόκο θλιβερό
με μια γοργόνα αγκαλιά να το γιορτάσω
φωτιά να πιάσω στα σκέλια της να ζαλιστώ
να κοιμηθώ και στο βυθό να ξαποστάσω