Μονοκονδυλιές

Μελάνι μαύρο...
τις καταιγίδες σου ματιές
δωσ' μου κοντυλιά να βάλω
στο γαλανό του ουρανού
τη μοναξιά μου να τη βγάλω
στο ασυννέφιαστο χαρτί
των στεγανών μας νόθων

και να τη σπάσω...
είν' ο καιρός των πόθων! 
Μουτζούρες! Γυαλιά! Χαρταετοί!
των ιερών τα αγγίγματα και τα γιατί
έχω διψάσει...
κι όποιος διψά δε λογαριάζει αστραπή...

Κονδυλοφόρο μου κορμί
τα βήματα σου μουσική
μες τη βροχή μαύρο φαρί
φιλί στα χείλη να προφτάσω...
κι ας μη σε πιάσω
Χίμαιρα Μούσα σκοτεινή...