Εναερίτες

Ποντάρετε κυρίες και κύριοι!
Έρως ή Θάνατος το στοίχημα...
Έρως και Θάνατος η ανταμοιβή
στο συρματόπλεγμα κουρέλι το βραβείο όνομα σας...
Και συ μπογιατισμένη πόρνη του σωρού
ξέψυχα να αποζητάς με τη μπουρού τον νικητή σου 
πριν πας για ύπνο μακιγιαρισμένη την τελευταία ευκαιρία
στη μοχθηρία τιμωρία, τη γιορτή και τη ντροπή σου
στήθος περίστροφο στου εραστή σου τους κροτάφους
σαν τα σκαθάρια που κυλούν κοπρόλιθους
στων ζωντανών τους τάφους!
Όλα ή τίποτα...

Όλα στο Τίποτα...
Και συ μοναξιά αγάπη,
να εκλιπαρείς χεσμένη στη γωνιά
μη σε ξεχάσω στο σχολειό των βιασμών
μα να 'πιστρέψω να σε πάρω...
Να ξαναπαιξουμε κυνηγητό στους δρόμους
και κρυφτό με μάσκες και φτερά στους ώμους
Να κουβαριάσουμε στα πεζοδρόμια πρωϊνά
όμοια αλήτες που μαλώνουνε στη μοιρασιά
ξανά μαδώντας δάκρυα μαργαρίτες και φιλιά
και να κυλούν πέρλες καυτές, μετεωρίτες
στα ρόδα τα κρυφά βαθιά σου,
μες στο υγρό σου το στενό, εναερίτες
που μια νυχτιά θα σπρώξεις πάλι  στο κενό
καταμεσής του Έρωτα νυχιά στολίδι ανεπίδοτο
μόνο σπασμένο μας παιγνίδι...
ζωής ζαριά μέσα στο γύρο του θανάτου το αντίδοτο

Πιότερο ερωτευμένος κανείς δε γένηκε ποτές
παρά σαν έστρεψε αργά την πλάτη του σε Κείνη,
να νοιώσει στου μαχαιριού της τη λεπίδα...
την ύστατη του πλήγματος σαγήνη
να φτερουγά φουρτουνιασμένα κι αμοιβαία...
σα γύπας πλάϊ στο νεκρό του ταίρι
τις μνήμες του π' αρνιέται να κατασπαράξει
έτσι απαρνιέται ο Έρωτας την κάθε του ελπίδα
και την πράξη...
πάνω απ το φέρετρο νύφης ναυτίας και μπεκρούς
να καρτερά απόκριση από ύπερους νεκρούς
βαλσαμωμένους  με απαντήσεις βολικές στο στόμα...
σαν τρίχες από φουντωμένα εφηβαία...

Σαν αγαπάς, σκοτώνεις...
κι είναι ο φόνος του Έρωτα αυτός,
ανώτερος από τον Έρωτα τον ίδιο
κι αθώος από ζωές πολλές κι από γαμήσια χίλια
προγραμματισμένης ηδονής και τεκνοποίησης,
γιατί θα σκότωνα όλον τον κόσμο
για να σε πάρω μεθυσμένη
πάνω στην άμμο την νωπή
από την παρθένα ματωμένη 
αυτοχειρία μου...