Poihsis

Greek Poetry and Poet Hector Ektropos Ελληνική ποίηση και o ποιητής Έκτωρ Έκτροπος

My Photo
Name:
Location: Athens, Greece

μια χίμαιρα... το χθές είναι του σήμερα... και ρούχο μου καθάριο... το σήμερα του αύριο...

Saturday, February 09, 2013

Αντάρτης

Ξύπνα γαμιόλη άνθρωπε.
Είναι ψωμί και αλυσίδα
η όποια αξία μοιραζόμαστε...
περίστροφο που στρέφουμε στους άλλους
σαν κοιταζόμαστε, να τους σκοτώσουμε
κι ας βρίσκονται πίσω απ τον κρόταφο μας,
για να τους σώσουμε...
για να γλιτώσουμε...

Κι οι λέξεις σφαίρες προσευχές
που μας κατήχησε το Κράτος
για να μιλάς να κρίνεσαι και να συγκρίνεσαι
κι όσο μιλάς τόσο πιο ένοχος να γίνεσαι...
και παραβάτης
αφού μόνο στο έγκλημα υπάρχεις λεύτερος.
πιο Λεύτερος από όλους
μα πιότερο απ τη βλαστήμια τη μεγάλη
των τεθλιμμένων συγγενών
που θάψαν ό,τι τους έκανε πως ήταν ο Θεός
προτού καν μάθουνε αν έζησε η αν πέθανε...

Κι οι γαμημένοι πιάσανε
και Κράτος Τον επλάσανε
με βούρκο μες τη βρώμα τους,
Πατέρα Άγιο αιρετό
μεθύστακα, αψύ και τρυφηλό
να κόβει και να ράβει νόμους και σάρκες
στου Κρέοντα το στόμα μέσα
και να μιλά με εκειά της Μέδουσας τα μάτια
καθώς κομμάτια σε πετά στην ιερά εξέταση
για να γλιτώσουνε τα κρίματα σου.

Γωνιές μην ψάχνεις ούτε αιτίες αφού κάπου και κάπως
πάντα θα είσαι παραβάτης για το κράτος
Κουνήσου μοναχά, υπάρχεις και γίνεσαι
μόνο όσο πιο γρήγορα κινείσαι από αυτό...
μέσα στο φόνο του.
Και μόνο τότε υπάρχει αθάνατο κι αυτό...
μέσα απ το φόνο σου...
να παιδιαρίζει το Θεό πάνω στο θρόνο του

Μόνο η πράξη σου μετρά, όταν σε κυνηγά
με μπάτσο, αργυραμοιβό και έφορα.
Μόνο την κίνηση σου αυτή φοβάται...
και τον Δημιουργό Καταστροφέα Έρωτα...
γιαυτό βάζει διόδια και ηθικής εμπόδια
να γίνει αιδοία η οδός...
σύζυγοι παράλυτοι εραστές...
γεννοβολάνε κύτταρα δούλους αρουραίους
για αυτό το άθλιο καθεστώς νοικοκυραίους
κάτω από το άγιο βλέμμα του...

Τρέμει μοναχά του ασύστολου Έρωτα
την ατσαλάκωτη παρέλαση της στύσης
που το γεννά και το σκοτώνει
γιατί είναι λοστάρι που σπα θαμμένες αλυσίδες
και κείνου του μουνιού την υγραμένη λύσσα
που μυρώνει συνειδήσεις και το μαραίνει
γιατί ανασταίνει και σκουριάζει
τα πιο γόνιμα γρανάζια του.

Ω μα ναι!
Τούτη η στιγμή ντροπιάζει και φοβίζει
στην εκπυρσοκρότηση του Έρωτα,
το χύδην... της αρετής η εγκατάλειψη...
γιατί αν υπήρξε Θεός ποτέ,
δεν κατοίκησε στον ουρανό μα στα λαγόνια σου
σε κείνα τα μάτια τα αιώνια σου
που ουρλιάξανε το χύσε με γαμιά μου...
Μόνη φορά... και μόνο θαύμα..,
Έρωτα μου, Αντάρτη μου, Φονιά μου...