Μετείκασμα

Με άτολμα χείλη, αγγίζεις την δίψα
και αφού δεν αντέχεις να χτυπήσεις κάτω απ την ζώνη
θα πολεμάς στα σκοινιά με τα χέρια δεμένα...
της ισάλου γραμμής τη σιωπή και το ψέμα...
κι αυτό θα νεκρώνει εμένα, από σένα...
κι αυτό θα λυτρώνει από σένα, εμένα...
σε ένα βήμα από ανείπωτο τρόμο...
ανείπωτο τρόμο...

Σε ποιας μοίρας χρησμό ζητάς να χωρέσω
και ποιον εθισμό χαράς να γιατρέψω
της μιας νύχτας αλήτης με χίλια αστέρια
δεμένα στο φώς, με πάγο και σκόνη
κάθε φιλί σου... μικρός μου πλανήτης
κάθε φιλί μου... τροχιά που ματώνει
σε τρεμάμενα χέρια... η βαρύτης σκοτώνει...

Με άχρωο βλέμμα από κεριά μεθυσμένα
οι ανάσες σου κόβουν σε εκμαγεία τον πόθο...
κι οι κραυγές σου... κραυγές μου...
τσιγάρα που σβήνουν τρυφερά οι αφές μου
πάνω σε κύτταρα ερεθισμένα
πνιγηρή ασφυξία το λυκόφως που κλώθω
τις αυγές την πληγή μου στον λαιμό σου σα νοιώθω...
κάτω από πάθη κεκορεσμένα...

τις κηλίδες σου αλείφω με αγάπη από μίσος
περνώ δαχτυλίδι τη θλίψη με τον καπνό μου
μες στις ρωγμές σου... στις υγρές αντοχές σου...
για να αναπνέω αργά το αναρρέον είδωλο σου...
και φυσώντας να ακούω, το δακρυϊκό πέρασμα σου....
να ζητά μη του λείψει...
το δικό μου... το μόνο δικό μου...
το φασματικό μου...
το πιο φτωχό ναρκωτικό μου...
από το ενδοφλέβιο μετείκασμα σου...
κι εκείνη η εικόνα να προβάλλει μπροστά σου...
να κεντά η βελόνα το κορμί σου, δικό μου...
πάνω στον κόκκινο, μαύρο και λευκό εαυτό μου...
πάνω στον κόκκινο, μαύρο και λευκό εαυτό σου...