Τέχνη

Στεριά μου άγνωστη, τ' αστρόλαβου φοβέρα
το δίχτυ σου έπιασε γερά τη λαγουδέρα
σταβέντο θα πλαγιάσω στα πλευρά σου
και με το δείλι θα 'χω βγει στην αμμουδιά σου

Χόρτασα φάρους φωτεινούς, χόρτασα φήμες
στων λιμανιών τα σωθικά χόρτασα μνήμες
τόσοι σε ψάξανε και τόσοι βρήκανε τη λάθος μοίρα
διψούσαν όλοι για του κορμιού σου την αλμύρα

Κέρνα μας Κίρκη κάνε μας άξιους της αρχοντιάς σου
κάπροι φωνάζαν μα συ την Άρτεμι είχες βαθειά σου
θλίψη απόκρημνη ύπουλος ύφαλος μες τα νερά σου
συντρίμμια ξέρναγε το πρωϊνό στην αγκαλιά σου

Βουβός καιρός ασφυκτιά μες την σπηλιά σου...
Μούσα Αφροδίτη καταβροχθίζεις τα παιδιά σου...
ξυπνά η Τέχνη σαν κάποιο ψέμα πικρής αλήθειας
μπάρκο αυτόχειρα για το λιμάνι κακής συνήθειας...

Στη χαλασμένη ξερολιθιά χτίζεις παλάτια
ντύνεις γυμνούς με της επίγνωσης τα μάτια...
που σαν ανοίξουν και αντέξουν όσα αντικρίσουν
δεν ξανακλείνουν παρά μονάχα για να δακρύσουν.