Πότνια θηρών

Αγέννητος είναι ο Γενάρης
αν δεν βουτάει ο βαρδάρης
στα βλέφαρα του νιου Φλεβάρη
να πιεί φεγγάρι γιοματάρι...

Τρελλός θα μείνει ο Απρίλης
χωρίς το κέρασμα μιας φίλης
στου Μάρτη τα ξερά τα χείλη
με ένα φιλί φωτιά-φιτίλι...

θα δίνονταν οι ανθοί του Μάη
στου Μίνωα την Πασιφάη
αν δεν τους έντυνε ο Ιούνης
στέμμα του ταύρου της οδύνης;

Πως λάβρος θα 'μπαινε ο Ιούλης
της κυνηγιάρας λιβελλούλης
άμα στης μέλισσας το έαρ
του ανθήρος το στενό το φρέαρ
δεν είχε δέλεαρ το νέκταρ;

Θα χόρευε διπλά η Σελάνα
μες του Αυγούστου την αλάνα
προτού του Έρωτα το μίσος
τη σιγουριά βαφτίσει ίσως;

Δεν έχει κι ο Σεπτέμβρης μπέσα
τα χρώματα αλλάζει από μέσα...
να στρώσει ο Οκτώβρης το χαλί του
στης Περσεφόνης το κελί του

Σκιά το νεύμα του Νοέμβρη...
στη μολυβένια του τη ρέμβη
Νεφεσταλιά που δεν θα εύρη
το γερασμένο της Δεκέμβρη...


Χρόνε-χρόνε που με κλώθεις με δυό ζάρια κι ένα χέρι, δίνε σε όποιον μ' αγαπάει δυό καρδιές μα ένα ταίρι...