Πλατείες...

Κλεψύδρα τα μάτια σου κι οι στιγμές αλυσίδα,
στου χρόνου το γέμισμα και πάλι σε είδα
να φοράς το παλτό στου χειμώνα τα κρύα...
να ζεσταίνεις με ανάσες ψυχές-ενυδρεία

Μετά το ένα, θά 'ναι πάντα το δύο...
έτσι μας γράφτηκε στης ζωής το βιβλίο,
κι είν' το χέρι δικό μας... δική μας κι η πένα...
που την γραμμή μας τραβήξαμε, ξεγράφοντας το Ένα.

Καθώς προχωράς, θα γυρίζουν σελίδες...
πότε φως, πότε σκότος και χαμένες ελπίδες,
μα στάλα στη στάλα θα μικραίνει η Ιθάκη
και το μέσα θ' απλώνει, δε θα την έχει γι ανάγκη.

Τις άλλες στιγμές μη γυρνάς να κοιτάξεις...
με φτερά το μπροστά, θα σηκωθείς να πετάξεις
κι αν οι δρόμοι σου μοιάζουνε, χαρακιές με μαχαίρι
ο δικός σου ο δρόμος ήταν πάντα τ' αγέρι

Στις γεμάτες πλατείες θα νοιώθουμε άδειοι
σε κάθε γέλιο παιδιού, κάθε αγάπης σημάδι...
Στις άδειες πλατείες θα νοιώθουμε ξένοι
κι αν το σαρκίο καλεί... η καρδιά παραμένει...