Ξένος

Στα χρόνια που περνούν ξενιτευόμαστε,
γινόμαστε πιο ξένοι...
κάθε πρωί λιγοστεύουν τα χάδια,
τα χαμόγελα... οι καραμέλες,
η θαλπωρή της αγγαλιάς,
τα θαλερά γέλια της παιδική μας της χαράς
δίνουν της θέση τους δειλά-δειλά,
σε σιωπηρές ματιές και φιμωμένους στεναγμούς,
υποχωρούν τα σπιτικά αρώματα,
τα αιθέρια έλαια της ψυχής του καθενός δίνουν την θέση τους,
στην θολερή ασφυξία του μαζούτ και της αιθάλης...
η ζωή πια εγκυμονεί κινδύνους και ληξιπρόθεσμα όνειρα...
τραχιές κουβέντες βιαστικές μας τριγυρίζουν...
υποστηρίζουν...
της κοινωνίας τις δομές...
και μεις τα συννεφάκια του αύριο, οι ελπίδες του χτες...
γινόμαστε όλοι τούβλα μοναχά σε παραγωγικές υποδομές...