Πολύτιμοι λίθοι... πολύτιμη λήθη...

Απέραντος μονόλογος η ερώτηση...
όταν δεν προσδοκά απάντηση.
Χρυσόσκονη οι στιγμές στα φύλλα της σιωπής
όταν τα λόγια σκορπούν στο πουθενά του χθες.
Δεν έμαθα ποτέ να είμαι εγώ και έτσι...
ποτέ δε μ' έμαθα...
Δεν ένοιωσα ποτέ να είμαι εγώ και έτσι...
ποτέ δε μ' ένοιωσα...
Σε ποιόν ανήκει ο θρήνος τούτος;
Του άδικου η δαγκωματιά, ποιόν να σπαράζει;
Δεν ήξερα ποτέ...
δε φρόντισα να μάθω...
δε με αφορούσε... ούτε μου αφαιρούσε
κάτι πολύτιμο.
Χρυσόψαρα λοιπόν οι στιγμές...
πάνω στα φύλλα της σιωπής...
πάνω στα πεδία των μαχών...
πάνω απ τους τόπους των σφαγών.
Σε ποιόν ανήκει ο θρήνος τούτος;
του Κάϊν η κληρονομιά, ποιόν να μοιράζει;
Πρόβατα! που στο μαντρί τους...
παριστάνουνε τους λύκους...

Θέλω περίπατο... μέσα στα σφαγεία...
Θέλω να ράψω τη στερνή μου Ελεγεία...
ανάμεσα σε όργια... όρνεα και ψυχοτριβεία,
στις φοβερές γιορτές των σκιών όλα επιστρέφουν...
είτε όνειρα... είτε εφιάλτες...
χίμαιρες η" παραβάτες.

Θέλω να χορέψω! Να σηκωθώ...
και να πλανέψω...
Άγριες ψυχές... για σπέρμα διψασμένες...
τρελλές και ευλογημένες από το άκουσμα της καταιγίδας...
Θέλω να ψιθυρίσω στ' αυτιά των κωφών
πως όποιος δεν πονά είναι ανάπηρος
θέλω να χορέψω μπρος στα μάτια των τυφλών
να δουν... πως όποιος τον πόνο τον κερνά...
γίνεται άπειρος...

Να νοιώσουν οι τρελλοί
πως είν' η ζωή... λύσσα χωρίς λυσάρι
και γλώσσα χωρίς γλωσσάρι...
και πως ο πόνος κι η χαρά,
δεν έχουν ιδιοκτήτη...