Άγαλμα

οι λέξεις είναι αγάλματα
και μείς οι θνητές καρδιές τους
και αν κάποτε δείχνουν όμορφα
είναι επειδή χωρέσαν τις ανάσες μας..

οι λέξεις μας γνέφουν καθώς γνέθονται
άλλοτε στα τραχειά δάχτυλα νεόπλουτων ρακοσυλλεκτών
και άλλοτε δηλητηριώδεις κισσοί στις πορφύρες βασιλέων...

οι λέξεις μας αραχνοϋφαντα κουρέλια
σκορπίζουν στον άνεμο το απρόσεκτο πέρασμα μας...

οι λέξεις μας... κόκκοι της άμμου...
πλημμυρίζουν την ακτή της ηχούς
όμοιοι και διαφορετικοί συνάμα...

οι λέξεις μας... σπυριά...
να πέσουν στο κενό και να τ'ανθίσουν...
πολύχρωμα από στόμα σε στόμα σαν το φιλί...
σαν τον καρπό του χείμαρρου με μυρωδιές αντίλαλου...

οι λέξεις μας... σκυτάλες του χθες,
γύρω από την φωτιά πιάνονται χέρι-χέρι
στις ίδιες παλιές ιστορίες...

οι λέξεις μας... σπαθιά ευγενικά
τρυπούν τα αυτιά...
τα στήθη κεραυνώνουν...
τα μάτια πυρώνουν
και τα κάνουν να στάξουν τους αδαμάντινους χυμούς τους...

οι λέξεις μας... γέφυρες...
να περπατήσουμε πάνω στα νερά
να καβαλήσουμε πήγασους και χίμαιρες
και να καλπάσουμε θεοί ανάμεσα στα άστρα...

οι λέξεις μας... άνεμος στα πανιά μας
για τα πιο βαθειά ταξείδια...

οι λεξεις μας... πουλιά...
και μεις το γυάλινο κλουβί τους
πετούν μακρύτερα από όσο θα θέλαμε
και μας ξυπνούν άλλοτε χαρμόσυνα
και άλλοτε κρώζοντας μέσα από τα μαύρα φτερά τους....

κι ας έχει ώρες-ώρες τόσο βαρύ τόκο και μέρισμα το πτητικό κεφάλαιο τους...

οι λέξεις μας θα έχουν πάντα χρόνο ημιζωής...
πιο μακρύ από κάθε άλλου ραδιενεργού στοιχείου,
ως η πλέον καθαρή ενέργεια του σύμπαντος...

οι λέξεις μας... ο πιο κρυφός και διάφανος κήπος μας...