Χαρταετοί

Φοβάμαι ήρθε το πρωί
φοβάμαι ήρθε η στιγμή
που ένα πως κι ένα γιατί
για μας τους δύο

άνοιξαν πόρτα στη σιωπή
κι η μοναξιά μας η βραχνή
σα μοιρολόι σε γιορτή
έφερε κρύο

και μείς οι δυό να πούμε τι
μείναν τα λόγια στο χαρτί
στα σύρματα χαρταετοί
χωρίς αντίο

και μείς οι δυό να πούμε τι
ήμασταν πάντα δυνατοί
στα σίδερα χαρταετοί
χωρίς αντίο

Κάποιοι απέναντι ανοίγουνε ρολά
και κάποιοι άλλοι βήμα ανοίγουνε και μόνο
σε ένα στενό, σπασμένα τζάμια και θολά
μάτια υγρά, κοιτούν κλεφτά και παίρνουν δρόμο