Προμηθέας

Εγώ η ημίθεη σάρκα...`
καρφωμένη πάνω σε αυτό το κομμάτι βράχου
κουκκίδα αόρατη πάνω στου κόσμου ένα κόκκο ασήμαντο
να αγωνιώ να ξεφύγω από τα δεσμά του
για να ανέβω ψηλά... να ανάβω και να σβήνω άστρα στο στερέωμα
Να πλανεύω κομήτες και πλανήτες να πλάθω
Να νανουρίζω Φωστήρες και να ξεκοιλιάζω κρόνιες σφαίρες
να τις κάμω να ξεμάσουν όλους τους κόσμους και τα όνειρα που καταβρόχθισαν

Εγώ η σάρκα η αδύνατη
η απαλή σα συννεφάκι μοναχό για χάδι διψασμένο
αποζητώ να σμιλέψω το όλον σύμπαν τούτο και το πεπρωμένο του
με τα αραιά μου μόρια και τα παθιασμένα δάκρυα τση ανημπόριας μου με της Προμήθειας φλόγας μου τη μπόρα, να σπινθηρίσω και να κατακαύσω το κενό και το πλήρες του φωτός
να τρομάξω φωτίζοντας την πιο σκοτεινή του υφή
σαν παιδί που κρυφοκοίταξε την Πανδώρα να ερωτεύεται την πυξίδα της...
να ξεσκίσω τη βαρειά κουρτίνα της ύλης για να δω το έπαθλο που με περιμένει...
το κλείθρο ψεγάδι της Υπέρτατης Κρόνιας Σφαίρας, ως μόνη λύτρωση από τα φριχτά σαρκικά άλματα που οι πετρωμένες τροχιές τους δεν αρκούν για να με χρίσουν ζωντανό.

Εγώ η παντοδύναμη σάρκα των αισθησιακών σπασμών και των ηδονικών κλυδωνισμών
την τιτάνια ρομφαία μου θα υψώσω για μια στερνή φορά αντίκρυ στον ολύμπιο κεραυνό.
θα διαφεντέψω τον Νόμο που μ έπλασε κσι δε θα ξαναπροσκυνήσω Αυτόν που τον έγραψε με θάνατο.
Θα απαιτήσω το Κλείθρο της ελεύθερης βούλησης κι επιλογής που επιμελώς απέκρυψε
για να παραμένω πάντα εικόνα πιστή εδηδεσμένων συμπάντων.
Αποζητώ να σπάσω τις αλυσίδες των δεσμωτών διαστάσεων
να τις λευτερώσω από την Υπέρτατη Κρόνια Σφαίρα που τις συνέτριψε και γέννησε το σύμπαν τούτο ως άδοξο απομεινάρι της εικόνας τους
Εγώ το είδωλο κι η σκιά τους, ψυχή αθάνατη με εφήμερο συκώτι αιώνες τώρα ακονίζω τη σπίθα μου
Αποζητώ να συντρίψω τον χρόνο! Να τον ξεδοντιάσω μέσα από κάθε μου κύτταρο αθάνατο
Να ξεφύγω απ την σκακιέρα των θεών και των δαιμόνων τις τεθλιμμένες δυνάμεις

Εγώ η ανυπότακτη σάρκα... δε θα αφήσω τις σκέψεις μου να ποτίσουν κάποιο σάπιο μνήμα
δε θα λιπάνουν οι μνήμες μου τη γη που τυραγνίστηκα και εξαγνίστηκα...
φρούτα όσα ένιωσα δε θα γενούνε για τους λωτοφάγους της επόμενης σοδιάς...
κι ας με πονά που μόνος θα πορευομαι για πάντα
Εγώ η σάρκα η αχόρταγη... πέρα απ τη σάρκα, σε όποια υπόσταση μου ορίσω...
θα σφυρηλατήσω τη νετρινική δομή μου πέρα από ένα μάτσο παλιοκύτταρα έτοιμα να σαπίσουν
θα γίνω η μήτρα μου να με γεννήσω Ζωή κι όχι μετείκασμα.
Να με χτίσω αθάνατο και θεό να με χρίσω...

μέσα μας κείτονται νεκρά τα όνειρα των θεών