Κερκίδος Ωλένη

Τη μοναξιά σου δωσ' μου
τις καλοχτενισμένες σκέψεις
του καθώς πρέπει κόσμου
ποτέ δεν πίστεψα
σταλιά σταλιά νεφεσταλιά
να επιστρέψεις
στη γειτονιά του Μύρτου και του δυόσμου
στις καλογυαλισμένες λέξεις
του σκουριασμένου κόσμου
ποτέ μου δεν αλήτεψα.
 γωνιά γωνιά την παγωνιά
να τη γιατρέψεις με τη βροχή
και τη φωτιά στους ώμους
και κείνα τα κρινάκια στα μαλλιά...
στα πέπλα σου και στα σπαθιά
να ξεγλιστρίσεις να χορέψεις 
τα Ελευσίνια Λυρανθή
Άνοιξη  Μούσα σύ και Φως
αρχέτυπη πάνω στο βωμό σου...

Την αστραπή σου δωσ' μου
πυρακτωμένη μου σπονδή
μη δώσεις τόπο στην οργή
μην ξεθυμάνεις το θυμό σου
χάραξε δρόμο εκεί που δεν υπάρχει γη
κάνε το αύριο του Έρωτα δικό σου.
Μη βάζεις λογική στη συνταγή
στα ποτήρια οι καταιγίδες δε χωράνε
ούτε αντέχουν να κοιτάνε τη ζωή
με υποταγή απ το γυαλί,
δίνουνε μιά στη σιγουριά
ανοίγουν τα παράθυρα ή τα σπάνε
Πάρε ένα βότσαλο και πέτα το μπροστά
όπου κι αν φτάσει... εκεί που το 'ριξες θα μείνει
η ζωή σου σε κανένα δε χρωστά
ούτε φτερά, ούτε καρδιά, μονάχα μνήμη.
Άσε στον άνεμο τα ξέπλεκα μαλλιά
όχι άλλο ασβέστη στην αυλή, όχι άλλο τοίχο.
άκου στην πόρτα, ενός δρόμου το κλειδί.
παίζουν οι μέλισσες και πάλι μες τον κήπο.
Μη βάφεσαι γυναίκα είσαι παιδί
και δυνατή μη ντύνεσαι είσαι η Νεφέλη
να μη σε νοιάζει ο κόσμος τι θα δει
είσαι του κόσμου η πιο Ωραία η Ελένη.