Λαβαχαΐρ

Αυτό σου λέω πως είμαστε...
ρόμπολα χέρια που απλωθήκαν να φτάσουν τ' αστέρια
μέσα από τ' αστροπελέκητα μετερίζια τους...
Στεκόμαστε αγέρωχα λουλούδια απέναντι στις μπουλντόζες
που θέλουν αυτόν τον κόσμο επίπεδο,
αψηφωντας τους οδοστρωτήρες καιρούς
που τσαλαπατούν με τη βουλιμία των πορωμένων συνθημάτων τους,
τις λέξεις μας...
Καί τούτο σου λέω μοναχά Λαβαχαΐρ...
Ας μας ποδοπατούν οι πουλημένες ψυχές!
Είμαστε μπολιασμένοι με αστραπές!
Μέσα μας μεγαλώνουν οι σπόροι που ριζώνουν δέντρα στων ανθρώπων τα στήθια
σαν την πρώτη μέρα της Άνοιξης.
Είμαστε το αήττητο Έαρ στο αζήτητο μεσα σου...