Δον Κιχώτες

Η αλήθεια μια κάνουλα
που στάζει στιγμές 
στις άφεγγες γωνιές
ξάγρυπνων συνειδήσεων
με δάκρυα στα μάγουλα
σε αρένες πονηρών ερωτήσεων
εισιτήρια παράβολα
καταιγίδων ορμών
και ζωής αφορμών
σε κενά συζητήσεων
με μάτια μετέωρα παράθυρα
στους τοίχους αύριων αναβολών
στέκουμε κράχτες ιδανικών υπερβολών
στ' απάνθρωπο του κόσμου αγνάντι
που μας πετάει το γάντι
με ανεμόμυλους φράχτες

Ο σκοπός της ζωής
να σε βρω να με βρεις
να χορέψουμε δυο
και να γίνουμε τρεις
όπως γίνεται πάντα
Μα ό,τι κι αν πω
και ό,τι κι αν πεις
κυνικώς και κοινώς
δε διαφέρει κανείς
σε όσα ορίζει η σάρκα.

Μη ρωτάς μήπως φταις
ποιό νόημα έχουνε τόσες ζωές
όταν είναι μονάχα
αναμνήσεις φωνές
παρελθόν νηπενθές
παρεικασίες ειδήσεων
σαστισμένες ματιές
καθορισμένες τροχιές
φωτοτυπία απαντήσεων
που αφορούν κάποιον τάχα...
για να 'χεις να λες
από νωρίς στα φευγάτα

Κι απομένει μονάχα
κάθε αλήθεια μονάχη
σαν κάνουλα σκάρτη
ερωτήσεις γεμάτη
να συνεχίζει να στάζει
στο άδειο δωμάτιο
ζωντανών που περάσαν και φύγαν
από του χρόνου τον χάρτη
χωρίς να απαντήσουν, να αλλάξουν ή να αφήσουνε κάτι
χαρτοπαίχτες που παίξαν από πείσμα και άχτι
με τράπουλα ξένη μια παρτίδα χαμένη
στου θανάτου τ' αδράχτι

Τι νόημα έχει η ζωή μας λοιπόν
είτε είσαι παρoύσα είτε είμαι απών
αν δεν αλλάζεις αλήθειες, οι σκηνές προσεχώς
βαρετές συνεχώς, θα σου μένουν συνήθειες επιγείων σκοπών
να ξεφλουδίζουν το μπλε του ουρανού στο ταβάνι
στο ίδιο δωμάτιο που ανάβεις λιβάνι στο για πάντα...
με μυαλό  και καρδιά σε μια πάντα,
ματωμένο ιμάτιο σε πορνείου ντιβάνι
μισητών αρετών λιμάνι κι απάγγειο

Κερασμένα είναι τ άστρα στου παράλογου τους πότες
σαν περιφρονούν τη μοίρα οι ανεκπλήρωτοι ιππότες
Άσπιλοι μέσα στις λάσπες, λασπωμένοι Δον Κιχώτες
-
Δεν ήταν πεταλούδα... μα ένα φύλλο που έπεφτε ωραία...