Τυφλοσούρτες

Mη μου μιλάς! μη μου μιλάς!
Όχι πια λέξεις! Γίναν κι αυτές εμπορικά οχήματα
καμιόνια φορτωμένα πραμάτειες και νεκροφόρες που κουβανούν νεκρούς και θύματα
σαραβαλάκια που μέσα τους ερωτεύονται καπότες της δεκάρας
και λιμουζίνες με χλιδάτους εφιάλτες που σνιφάρουν τα όνειρα που γίναν και δικά μας

Mη μου μιλάς! μη μου μιλάς!
Όχι άλλες ερμηνείες! Γίναν και αυτές πια ερινύες...
κραυγές που δε χαϊδεύουνε αυτιά και κλάμα που δε χωρά μετάφραση
ασε με να ακούσω τις κατάρες που ρίχνουν στις σοδειές της απονιάς μας
τα παιδιά της γειτονιάς μας, είναι ώρα μαθήματος
και μέσα στη τάξη η ιρακινή δασκάλα χρειάζεται ησυχία
να σπαράξει με την αγράμματη κραυγή της το θρήνο της

Mη μου μιλάς! μη μου μιλάς!
Δεν έχει πια παρεξηγήσεις! Γίναν και αυτές μικρές σφαίρες και τυφλόμυγες
που τρυπούν σαν αλογόμυγες, κεφάλια με τρομοκρατία και ειδήσεις
γεμίζοντας τα με χιλιάδες νύχτες αξημέρωτες της πόρνης της Βαβυλώνας που έσβησε της Χαλιμάς τα παραμύθια και τους έρωτες...
και μαζί τους τη Βαγδάτη από της ανθρωπιάς τον χάρτη γιατί ένοιωσε καθήκον
απέναντι στην Ιστορία σαν τιμωρία... να βάφει με αίμα μωρών τα νύχια της πάνω στης ακολασίας το κρεββάτι

Λούφαξες από το σφύριγμα της οβίδας; Το κροτάλισμα των όπλων; Το ξαφνιασμένο κλάμα που θα σβήσει στο λεπτό;
Κοίτα μπροστά και μη μετράς... απο τα δάχτυλα της αποψινής έκρηξης,
έτσι κι αλλιώς τώρα πια θα λείπει το χέρι και το πόδι,
ένα χάδι λιγότερο, ένα βήμα λιγότερο
ένα στόμα λιγότερο, ένα όνομα λιγότερο
ένα όνειρο λιγότερο, ένα γέλιο λιγότερο
έτσι... και αλλιώς... οι χασάπηδες έχουνε τις δικές τους χαρές
με άβακες και αριθμητικές γραμματικές της φρίκης
και οι φονιάδες τα δικά τους ονοματεπώνυμα και υπογραφές
με στέμματα και δυνάμεις μεγάλες , βαριές, πυρηνικές...
χρειάζονται γερά και φρέσκα κόκκαλα για το στρώμα τους
τα αποφάγια τους τα τρώμε εμείς τα γουρούνια τους...
μέχρι να 'ρθει η σειρά μας

"Δε μπορώ να γυρίσω πλάτη γιατί είμαστε όλοι με την πλάτη στον τοίχο..."