Κόμη της Αφροδίτης

Tο ίχνος του έρωτα τ' ανάλαφρου
τραίνου γοργοχαρούμενου τολύπη
στον πυρετό του τρίτου της νεφρού
λυχνάρι κόκκινο βαστούσε η Αφροδίτη

Σάρκα γυμνή με χνάρια από κατήφορο
τόσα αγκίστρια εσκάλωσες με χάδια
σα δάκρυσε το βλέμμα σου τ' αλλήθωρο
γιομίσαν χείλη, αγκαλιές κι άδεια πηγάδια.

Σάρκα γυμνή απομεινάρι τόσων πόνων
δεύτερο πρόσωπο αμέτρητων αιώνων
στη θολερότητα σφαλμάτων φιληδόνων
βρήκες τη θαλερότητα συντρόφων φωτογόνων

Χώμα και θάλασσα κι αγέρι και φωτιά
όλα τα βρίσκεις μέσα στ' ανθρώπου τη ματιά
και μια κατάρα όταν τ' αφήνει μαλλιά λυτά
βούρκος να γίνονται, πανιά σκισμένα και σκουριά.
-
Τι να τα κάνω τ' άστρα αν δεν μπορούν να πλέξουνε μαλλιά σαν τα δικά σου...