Αγιογραφία

Βασιλικός είσαι εσύ...
και θυμιατό θυμάρι
στο χέρι μου τριμμένο...
άγιο πουρνάρι άγριο
φιλί στεφάνι της αυγής
μ αγκάθια στολισμένο...

Κι η αγκαλιά σου φυλαχτό...
και πρόσφορο ζυμάρι
στο χέρι ζυμωμένο...
άγια εικόνα άλικη
λάδι καντήλι θαλπωρή
που μέσα τρέχω να κρυφτώ...
σε περιμένω...

Όλα τα βλέπω καθαρά
πάνω στης λίμνης το νερό
το χέρι σου απλωμένο...
άγιο στάχυ άξιο
χάδι σημάδι της γιορτής
πρώτη φορά τέτοια χαρά...
να περιμένω...

Βασιλικός είσαι εσύ...
της εκκλησιάς κορώνα
και πατερμό τροπάρι
στα χείλη περασμένο...
του στεναγμού σου ο ψαλμός
άγιος ύμνος άσπιλος
πετράδι στο ροζάρι
και μύρο αγάπης κεντητό
στο στήθος φυτρωμένο

Τέχνη

Στεριά μου άγνωστη, τ' αστρόλαβου φοβέρα
το δίχτυ σου έπιασε γερά τη λαγουδέρα
σταβέντο θα πλαγιάσω στα πλευρά σου
και με το δείλι θα 'χω βγει στην αμμουδιά σου

Χόρτασα φάρους φωτεινούς, χόρτασα φήμες
στων λιμανιών τα σωθικά χόρτασα μνήμες
τόσοι σε ψάξανε και τόσοι βρήκανε τη λάθος μοίρα
διψούσαν όλοι για του κορμιού σου την αλμύρα

Κέρνα μας Κίρκη κάνε μας άξιους της αρχοντιάς σου
κάπροι φωνάζαν μα συ την Άρτεμι είχες βαθειά σου
θλίψη απόκρημνη ύπουλος ύφαλος μες τα νερά σου
συντρίμμια ξέρναγε το πρωϊνό στην αγκαλιά σου

Βουβός καιρός ασφυκτιά μες την σπηλιά σου...
Μούσα Αφροδίτη καταβροχθίζεις τα παιδιά σου...
ξυπνά η Τέχνη σαν κάποιο ψέμα πικρής αλήθειας
μπάρκο αυτόχειρα για το λιμάνι κακής συνήθειας...

Στη χαλασμένη ξερολιθιά χτίζεις παλάτια
ντύνεις γυμνούς με της επίγνωσης τα μάτια...
που σαν ανοίξουν και αντέξουν όσα αντικρίσουν
δεν ξανακλείνουν παρά μονάχα για να δακρύσουν.

Μάης

Δυο πεταλούδες στήσανε χορό...
σε παπαρούνας κόκκινο ανθό
μέσα στα μάγια του Μαγιού
ντυθήκαν χάδια του γκρεμού...
και τ' ουρανού...
τα φεγγαρίσια ρόδα