Ιερογλυφική Φωτοσύνθεσις

Σκιαμαχώντας για έσχατη φορά με τις ρυτίδες...
στέκομαι ευθύς...
απέναντι στις πατημένες φωτοτυπίες των ονείρων...
του κοινού και των δημίων
δεν υπάρχει χώρος και λόγος να κρυφτείς...

πίσω απ των βλεφάρων τις περσίδες...
οι λεηλατημένες ευκαιρίες φεγγίζουν
τα βρώμικα παράθυρα,
με τις στιγμές που κιτρινίζουν,
όπως οι σκέψεις στα μαξιλάρια μου
και τα γράμματα στα χαρτιά μου...

τι και αν οι μέρες τρομαχτικές σαν ικρίωμα
σφίγγουν γύρω απο τον λαιμό μου,
Ποτέ η ζωή μου δεν ηταν πιο μελλοθάνατη
οι μνήμες πιο ζωηρές και οι στιγμές πιο όμορφες!
Ειρωνία εδώ, στην αγγαλιά του κενού να ανακαλύπτεις το πάν...
και αγωνία να εκτείνεται εντός σου το παλλόμενο και ακέραιο Σύμπαν
σε μια στιγμή γνήσια και αθάνατη...

Αύριο, χοροπηδώντας στην αγχόνη που πια μόνο τον θλιμμένο όχλο αγχώνει,
την γεμάτη εκκρεμότητες ζωή μου θ' απαγχονίζω στον μοχλό της πνιγμένης σε σκοπιμότητες, δικής σου...
κραυγάζοντας έως της καταδίκης σου την αποσύνθεση...
- Στην ιεροεξεταστική σας θανατοκρατία θα αντιπαραθέτω συνεπώς
την Ιερογλυφική μου Φωτοσύνθεση...

...
Αύριο; Για αυτό το αύριο που ζούμε και πεθαίνουμε...
αξίζει να αναρωτιόμαστε όχι αν μας αξίζει...
αλλά εάν το θέλουμε...