Παθογραφίες

Των εσπερινών απολαύσεων μιας εκούσιας ζωής, κεχριμπαρένια ώρα, πλούσια σπέρνεις το σιτάρι της ζωής, σμάρι όπου σηκώθηκαν τα πουλιά των στιγμών μας να τρυγήσουν, να τραγουδήσουν και κατόπι να σιγήσουν για πάντα φωτεινά σε ανάμνησες κεριά, μες στα βαθιά πηγάδια των καιρών της συμφοράς και των λυγμών.

Των πιο γλυκών σπασμών... μικρογραφία των γραμμών και των συρμών ρουτίνα, τες νοσταλγίες των σεισμών να προσδοκάς τι άλλο και αν σου μένει... από παιδί τι έμεινε και από τα στήθια ξένη; ξένη η φωτιά που έκαιγε στο πρώτο μας φιλί... στα σε αγαπώ για πάντα... στα σε αγαπώ πολύ.

Και αν πάλι λόγια σου ζητώ και εγώ δεν ξέρω, αφού στο κάμπο της ζωής ο ορίζοντας είναι αφηρημένος... παρατημένος στα δεν μπορώ... και δεν μπορείς του καθενός... και τι να πείς... πως είναι ο κόσμος βαρετός και της ντροπής το πλοίο και όσο για μας τους δύο... μας πήρε σαν τα φύλλα της βροχής και σαν φτηνό βιβλίο.

Και όμως σήκως' τα μάτια για να δείς μες τις σπορές που σπείραμε και που θερίσαμε πόσο μεγάλωσε το στάρι μας, του καθενός καμάρι και πομπές και ποιόν να νοιάζει πια, που εμάς δεν μας πειράζει, μα μας κουράζει η γενιά των στεναγμών σαν την ακούμε κατανυκτίς να ουρλιάζει και να λυσσομανά... αφού και οι δυό το ξέρουμε πως μέρα που δεν γεννηθηκες θα αναστηθείς ξανά...