Φωστήρος Ανάλημμα

Μούσα αγαθή... Μούσα καλή...
στάξε στον κάλυκα φιλί
της νιότης χείλη...
για να βραχούν όπως παλιά
ξανά να γίνουμε παιδιά
μες την κοτύλη...

Βάκχοι, μαινάδαι, αιθερικά
θύρσος τον κύαθο κρατά
και κυαθίζων μας κερνά
μέθη και μήνι
στης Kασταλίας τα νερά
βαπτίζει πάθη ερωτικά
φουντώνει πόθους η φωτιά
σε υγρό καμίνι

Χορός κι αγρίμι ο Παρνασσός
άνθρωπος μέγας και μικρός
φωστήρος ανάλημμα, Θεός
σαν ανατέλλει αυθεντικός
μέσα στη δίνη
τι κι αν η άβυσσος ρουφά
τα νιάτα του σταλιά-σταλιά
τι κι αν την δίψα συντροφιά
θα χει στα χείλη
του πεπρωμένου κυνηγός
μια κωμικός μια τραγικός
αθώος μα και γνωστικός
Πύθου! θα κρένει στο κορμί...
Πύθου κορμί, πύθου μα μη!
μα μη μου γένεις φυλακή!

Ο Θάνατος είναι το αντίτιμο του Έρωτος και ο Έρως το εισιτήριο της Εξέλιξης...