Χρυσή Βροχή

Πως να αγαπήσεις κάτι λιγότερο από την Ελευθερία;
Έρημος μαζί της, μεθυσμένος δρόμος σκοτεινός να κατουράς τοίχους αρχοντικούς χαράματα μέσα στα κρύα και τα χαχανητά σου, αλήτη, η αρχοντιά σου, τα ούρα και η τρέλα σου, το μόνο χάδι θαλερό π' άμποτε γνώρισε η καρδιά της γειτονιάς σου.

Πες να αγαπήσεις κάτι περισσότερο από την Ελευθερία.
Ένοχες οι σκέψεις κι ενοχές στις ακριβές φαγιάντζες που ξερνάς απολογίες για καθεμιά σου αθιβολή και πεθυμιά, όμορφα μυρίζουνε τα γιασεμιά σαν τα συνθλίβουν δάχτυλα κι αγοραστές, το μόνο χάδι που αξίζουν οι εραστές που καταντήσαν ορντινάντζες.

Απόψε ουρώ την φυλακή σου, μα η θέρμη δε θα βρει την παγωμένη πια ψυχή σου κι ας κράζει το άρρωστο κλουβί σου: Ελευθερία! Ελευθερία! Δία! Που είναι η χρυσή βροχή σου;

Τεκνοποίησις

Εφτά παιδιά, εφτά ψυχές
κι αλλοίμονο στις στέρφες
που 'χουν τα στήθη πετρωτά
την Σφίγγα στο τριγώνι
άδειες ποδιές  χωρίς πτυχές
στις καρπερές, ξαδέρφες
κι ας σείονται καμαρωτά
στον τρύγο τους και στην σπορά
από την πρώτη τους φορά
ως την στερνή τους τη σπρωξιά
η θλίψη τις ζυμώνει

Δυό Σκυλιά

Τα όνειρα που έκανες τ' αρνήθηκα
σε έριξα σε μια άλλη αγκαλιά
κι όταν την αγάπη σου θυμήθηκα
γύρισα του χρόνου τα σκαλιά

Άνοιξε η πόρτα και σ' αντίκρισα
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά
μες την αγκαλιά σου κατρακύλισα
και 'πνιξες τα δάκρυα στα φιλιά

μια ανάσα πήρα από το στόμα σου
κι άναψα τσιγάρο απ' τη φωτιά
έγειρα ξανά πάνω στο σώμα σου
γίναμε στις στάχτες δυό πουλιά

μια ζωή τα ίδια περπατήσαμε
τίποτα δεν κάνει διαφορά
κι όταν το πρωί τον Ήλιο σβήσαμε
κλαίγαν στην αλάνα δυό σκυλιά