Ζωή

Ωραίο να θυμάσαι...
Ωραίο να ξεχνάς...
Ωραίο να κοιμάσαι...
πιό 'ραίο να ξυπνάς...

Όχλος

Στο μονότονο κροτάλισμα των κομπρεσέρ και το στονάρισμα της στυμφαλίας πόλης των μονόλιθων αοιδών, έκλεισες ερμητικά μάτια και αυτιά... μόνο το τραυλό σου στόμα απέμεινε... να ψιθυρίζει στο πλήθος ζητιανιές... καθώς σε σέρνανε μαζί τους σε γωνιές ηλεκτρικές... σαν τις καρέκλες που και σύ ανέκρινες την ένοχη ζωή σου, λες και ήταν ποτές δική σου...

Ο όχλος, έλεγες συχνά, δεν έχει νοημοσύνη μα ξέχασες πως δεν χρειαζονται νοημοσύνη οι τερμιτικές δαγκάνες που τώρα σφίγγουν δυνατά τριγύρω σου ζητώντας την βορά τους
Ο όχλος φίλε μου ποτέ δεν φιλοσόφησε, μόνο φιλοφρονήθηκε σαν τον τρελλό του χωριού μας, με τα χορατά της τρέλλας που στο τέλος πλήρωσε ακριβά. Ο όχλος αυτός, διασκεδάζει απόψε με κασόνια μπύρες και σφαίρες και συ απεναντι του, μικρός είσαι πιά στόχος.

Ξένος

Στα χρόνια που περνούν ξενιτευόμαστε,
γινόμαστε πιο ξένοι...
κάθε πρωί λιγοστεύουν τα χάδια,
τα χαμόγελα... οι καραμέλες,
η θαλπωρή της αγγαλιάς,
τα θαλερά γέλια της παιδική μας της χαράς
δίνουν της θέση τους δειλά-δειλά,
σε σιωπηρές ματιές και φιμωμένους στεναγμούς,
υποχωρούν τα σπιτικά αρώματα,
τα αιθέρια έλαια της ψυχής του καθενός δίνουν την θέση τους,
στην θολερή ασφυξία του μαζούτ και της αιθάλης...
η ζωή πια εγκυμονεί κινδύνους και ληξιπρόθεσμα όνειρα...
τραχιές κουβέντες βιαστικές μας τριγυρίζουν...
υποστηρίζουν...
της κοινωνίας τις δομές...
και μεις τα συννεφάκια του αύριο, οι ελπίδες του χτες...
γινόμαστε όλοι τούβλα μοναχά σε παραγωγικές υποδομές...