Αφού όλοι οι δρόμοι στο τέλος συναντιούνται...
θα πει πως αυτό το Σύμπαν δεν εξερράγει ποτές...
πως απλά εφηύρε δυο νέες διαστάσεις... την Ύλη και τον Χρόνο να υφάνει το μαγνάδι του
και εμείς που ζώντας μες την αυταπάτη πως είμαστε τροχιές τους, σημειακά εζήσαμε στο τώρα στριμωγμένοι πλάϊ-πλάϊ...
σφιχταγκαλιασμένοι στενά σε σχετικότητες απερίγραπτες από φως και σκότος... προσμένοντας την γνώση του Θεού στα επιτίμια του διαβόλου...
στης ύλης τις μεγάλες άγνωστες εξισώσεις, σε φλοιούς ατομικούς και στοιβάδες...
στα μόρια μας δονούμενοι... περιδινούμενοι... διασχίζοντας ιλιγγιωδώς το εαυτόν σημείον, ταλαντευόμενοι σε εκκρεμές ταξείδι...
σάμπως η συνείδηση αυτή να ήταν πιο χρήσιμη από την βαθειά ψευδαίσθηση της ελευθερίας...
σάμπως ως γρανάζια σκεπτόμενα να ανατρέπαμε για λίγο την πεμπτουσία της φύσης μας...
Πάρε μια ανάσα διπλανό μου γρανάζι...
λίγοι απέμειναν στο σύμπαν τούτο για να αντικρύζουν το ρολόι του...
Ύλη-Χρόνος... Ρέα-Κρόνος...
Πάρε μια ανάσα γρανάζι μου... αφού μέσα και πάνω σου κυλά όλο το σύμπαν θα πει πως κάπου εδώ γύρω στο τώρα μας στροβιλίζεται ο Μεγάλος Μηχανικός...
και ίσως αν λασκάρουμε τούτη την βίδα και τον διαλύσουμε...
τότε ίσως λέω, στο διπλό και διπλανό μας τότε, διπλά να γίνουμε Αυτός...
αφού όλοι είμαστε το Ένα και Αυτό σημείο, είμαστε όλοι ο ίδιος Εαυτός...
