Μαχαιροβγάλτης

Δώσμου το χέρι σου,
απόψε τ' αλφαβητάρι
θα το γράψουμε με βήματα
πάνω στα καλντερίμια της αλητείας
εκεί όπου ο Πόθος άφησε ένα φως αναφαίρετο
για να με αφουγκράζεσαι στους απόηχους
των ποδοβολητών και του χαχανητού
κάθε φορά που θα με προσπερνάς
ανατριχιάζοντας

Κάτω απ τις βιτρίνες της ευμάρειας,
τα κλουβιά της σκουριάς αποταμιεύουν
ψυχές αμπαρωμένες στη σιγουριά τους
περνώντας από τα μικρά στα μεγαλύτερα τους
πάντα για χρόνια και πάντα για καλύτερα τους...
ως κατοικίδια που ευημερούν για να εξημερώνονται
κι ως πόρνες που εφημερεύουν και ξημερώνονται
σεντουκιασμένες στα πιο τρομαχτικά κελιά τους
εκείνα που δεν έχουν πόρτες ούτε προσχήματα
μοναχά τσιγάρο, μαυροδάφνη, δαχτυλίδια και διλήμματα

Μαχαιροβγάλτης ο Έρωτας απόψε
παίζει στα δάχτυλα τον παιδικό σουγιά μου...
αυτόν που σκάλιζε με την αθώα του λεπίδα
το δέντρο που πληγώναμε σα να τανε καρδιά μας,
τις νύχτες που συλλαβίζαμε παρέα με τα απτάλικα,
λόγια της ζαλίκας κι όνειρα που δεν ήτανε ακίνδυνα...
Απόψε θα ψάξουμε μαζί για το χαμένο σκουλαρίκι σου...
στα ρείθρα της πόλης με τα όνειρα π' αρρώστησαν...
ανάμεσα στα ματωμένα κυκλάμινα που ποτίζονται
με δόσεις θανάσιμες ενέσιμης ελπίδας ...
κι ανάμεσα στις ξεπαρθενιασμένες φωνές
που μαραμένες πια ψελλίζουν για ναυάγια...

Μαχαιροβγάλτης ο Έρωτας
κι απόψε βρώμικος κι ανορθόγραφος
σα μουτζούρα σε τοίχο ετοιμόρροπο,
χαρακωμένος νταβατζής...
χωρίς τόξο, λουλούδια κι αγγελούδια
έστησε καρτέρι και περιμένει εμάς
να ξεγλιστρήσουμε απ τους καθρέφτες μας
και να χορέψουμε σα λεύτερες σκιές
στης αρένας του τις λιγοστές γωνιές...

Ο τελευταίος δεσμοφύλακας είναι πάντα ο εαυτός μας...