Τενεκέδες

Τα πρέπει δεν ερωτεύονται
σαν τα στραβά κλειδιά γυρνούν στην λάθος πόρτα,
του έρωτα η απόχη δεν παίρνει τέτοια ρότα
μήτε γνωρίζει  κλειδωνιά,
θέλει χαμένα τα κορμιά, πνιγμένα μέσα στον ιδρώτα,
δεμένα με μαντήλια  και χοντρά σκοινιά,
ίδια καράβια που λικνίζονται κάτω από τα άρρωστα του λιμανιού τα φώτα τα θαμπά από τα λαχανιασμένα χνώτα
όσων λαχτάρισαν να βγούνε στα ανοιχτά
χωρίς να λύσουν κάβους πρώτα.

Οι λέξεις δένουν μα δε δένονται
κι αν έψαξες την σιγουριά μες στα συμβόλαια και τα χαρτιά
μάθε πως τα πιο βαριά γράφονται μόνον με σιωπές και ουρλιαχτά.
όσων κρατούν στον κόρφο τους σφιχτά νύχτες και μέρες
εκείνες που πληρώσαν μια προς μια, ακριβά
κάτω από χαμόγελα και βέρες
τα καλοπιάσματα και οι φοβέρες
ποτέ δεν ήταν αρκετά για τέτοια ανήμερα θεριά.

Τα λόγια πάντα είναι φτηνά στους τενεκέδες
κι άντε την πίστη σου να δώσεις
σα να πληρώνεις στον δοσά τις δόσεις
του μαχαιρά σφυρί κι αμόνι.
Κι αν είναι ο μόνος και είναι η μόνη
κι αν είσαι μόνος και είσαι μόνη,
τρίβεστε πάνω στο ακόνι, βιολί δοξάρι μοναξιάς,  πρέζα βελόνι,
τρύπα καρδιά που δε βουλώνει κι ο πιο ψηλός ο μιναρές
όταν στα χείλη σου ανεβαίνει ο αμανές
για ό,τι αρχίζει, για ό,τι τελειώνει...