Ψυχοστασίας Ζυγός

Οι πλούσιοι άνθρωποι ποτέ δεν ξέρουν τι έχουν
και δεν μαθαίνουν ποτέ αν πραγματική περιουσία ήταν ο πλούτος η" η άγνοια,
μιας και τα δυο αυτά εχθρεύτηκαν το μύχιο μέτρο...
Μα μια στιγμή! για μια στιγμή!
Τι ανάγκη έχει απ' τη σταγόνα η βροχή;

Μέσα στο πλήθος το νομοτελειακό, αγνοείς και σε αγνοούν
ως ναυαγό, ως ωκεανό, ως αγνοούμενο.
Αγνοείται η δίψα που σε σκοτώνει μεσοπέλαγα...
η καταιγίδα που ξεσπά σα γέλιο που απότομα θα σβήσει...

Μέσα στο πλήθος γίνεσαι θάνατος ιαχών και ψίθυρος θανάτων...
πλημμυρίδα στιγμών και ξηρασία ιχνών...
υπερχείλιση μνημών και ένα άδειο μνήμα...

Αγνοείται η διψασμένη σιωπή σου,
το ξεπλυμμένο δάκρυ σου,
η καταζητούμενη μαγική εικόνα σου...

Αγνοείσαι με τρόπο χειρότερο του ναυαγού... του ναυπηγού... του πλοηγού...
γιατί είναι γνωστή κατακόρυφη και ευθύγραμμη,
η βαρυτικά χιλιοπαρμένη πορεία σου.
Τόσο γνωστή που δεν μπήκε κανείς στον κόπο να την ποντίσει
σε ναυάγια ρότα με συντρόφους μουσώνες...

Αγνοείσαι με τρόπο χειρότερο του καλοκουρδισμένου κήπου...
του βαρετού κηπουρού ... του καθημερινού μυριανθού...
γιατί άνθισες με φλύαρα γέλια και εύφορες χαρές εκεί που σε έσπειραν,
όπως το είχες προγραμματίσει εξ αρχής...
χωρίς σόλδιες πληγές και εφόδια σπαράγματα.

Μέσα στο πλήθος αγνοείς και σε αγνοούν ως μια ακόμη αναπνοή...
μέσα σε πράξεις με αριθμούς και πλήκτρα!
Πρόσθεση κερδών, αφαίρεση παλμών,
πολλαπλασιασμός σαρκών... διαίρεση ψυχών...
σε όλες αυτές τις γνωστές και εν πλήρη αγνοία πράξεις
που γεμίζουν εν πλω με γρόσια την κονίστρα
του αχόρταγου κλωσόπουλου της μοναξιάς.

Και είναι αυτή η άγνοια ο Κύκλος...
και είναι αυτή η άγνοια η Σφαίρα...
και έπειτα γίνεται η άγνοια αυτή άλλος ένας κύκλος...
και έπειτα γίνεται η άγνοια αυτή άλλη μια σφαίρα...

Ναι! Αγνοείσαι ως άλλος ένας κύκλος που απο μεγάλος και τρανός,
γίνεται άχαρος μικρός...
από αρμονικός απλά ορμονικός και διαβητικός...
με ακτίνα από μολύβι και περιφέρεια από ατσάλι
να στραγγαλίζει την γλυκαίμια φωνή σου.

Ναι! Αγνοείσαι ως άλλη μια σφαίρα που από αδέσποτη και άπειρη
γίνεται στιγμή τραυματισμένη και ανάπηρη...
σε ισορροπία αδιάφορη...
να λογίζεται και να λογιάζεται για λεύτερη όντας φριχτά αλυσοδεμένη...
στις στροφορμές της μάζας...

Κοίτα με! Κοίτα με! Κοίταξε με!
Άναψα το αύριο σου!
Το έκλαψα! Τό κάπνισα! Το ¨Έβρίσα! Το Μέθυσα! Το Χόρεψα! Το Πόνεσα! Το Πεθανα! Το Έζησα...
και αν κάποτε με ρωτήσεις τι κατάλαβα που έτρεξα σαράντα πήχες πιο μπροστά
και που το άλλαξα και που το έφτυσα και που το χάλασα...
εγώ θα σου δείξω μοναχά τον γκρεμό που μας χωρίζει...

Μα ότι σου απαντώ ποτέ δεν ρωτάς και ότι σου δείχνω ποτέ δεν κοιτάς αφού...
τέλος, αγνοούμαι και εγώ που φτωχούλης αστερίας ποντίστηκα στην ωκεάνια άβυσσο για να αστρομαντέψω κατάματα την νετρινική μορφή μου μέσα στις χιλιάδες αντανακλάσεις του τίποτα, σε μια Απόλυτη Κατάδυση Χωρίς Επιστροφή...

Πολιορκία

Αχ βρε ζωή ταλαίπωρη...
μας ζώσανε οι έμποροι και ζούμε ξαπλωμένοι
σε μιαν αυλή κλεμμένη από το χτες
και από το σήμερα κρυμμένη...
την ειμαρμένη μας απ έξω δες...
οχυρωμένοι,
πυροβολούν οι εύποροι κι οι άλλοι βολεμένοι...

Αχ βρε ζωή μετέωρη...
μας ζει η στιγμή η έωλη και όχι η μετρημένη...
μα η απ τις άκρες των ματιών μας βουτηγμένη...
στα δάκρυα και τις αφές η αφημένη...
η τετηγμένη στων χειλιών σου πάνω τις ραφές...
εκεί! Εκεί!
Εκεί βαστάμε ακόμη τις γραμμές, ταμπουρωμένοι!

Αχ βρε ζωή γραμμένη...
με συρραφές και με ανόητες επιγραφές
σφυροκοπούν οι εκτυπωτές, αντιγραφές...
πλαστογραφούν των ροζιασμένων πια δακτύλων τις βαφές...
τα γέλια και τα κλάματα στις παιδικές μας τις χαρές...
και μείς δώστου εκεί...
αμετανόητοι...
σε μία πράξη ερωτικώς κυκλωτική κι αδιανόητη,
να 'νταλλάσουμε εχθρούς για εραστές
με αποδείξεις τρανταχτές...
για δύσπιστους, ειρωνικούς ρεαλιστές...
ώρες στον τοίχο κολλημένοι και πυροβολημένοι...
και μεθυσμένοι με δόσεις αξιών
κι υποταγών επιταγές κι εκπτώσεις
σωθήκανε οι σφαίρες μας, οι τσέπες τους, μα όχι κι οι ζωές...

"στερνή μου σφαίρα... να σ' είχα τώρα..."

Πλατείες...

Κλεψύδρα τα μάτια σου κι οι στιγμές αλυσίδα,
στου χρόνου το γέμισμα και πάλι σε είδα
να φοράς το παλτό στου χειμώνα τα κρύα...
να ζεσταίνεις με ανάσες ψυχές-ενυδρεία

Μετά το ένα, θά 'ναι πάντα το δύο...
έτσι μας γράφτηκε στης ζωής το βιβλίο,
κι είν' το χέρι δικό μας... δική μας κι η πένα...
που την γραμμή μας τραβήξαμε, ξεγράφοντας το Ένα.

Καθώς προχωράς, θα γυρίζουν σελίδες...
πότε φως, πότε σκότος και χαμένες ελπίδες,
μα στάλα στη στάλα θα μικραίνει η Ιθάκη
και το μέσα θ' απλώνει, δε θα την έχει γι ανάγκη.

Τις άλλες στιγμές μη γυρνάς να κοιτάξεις...
με φτερά το μπροστά, θα σηκωθείς να πετάξεις
κι αν οι δρόμοι σου μοιάζουνε, χαρακιές με μαχαίρι
ο δικός σου ο δρόμος ήταν πάντα τ' αγέρι

Στις γεμάτες πλατείες θα νοιώθουμε άδειοι
σε κάθε γέλιο παιδιού, κάθε αγάπης σημάδι...
Στις άδειες πλατείες θα νοιώθουμε ξένοι
κι αν το σαρκίο καλεί... η καρδιά παραμένει...