Κύκλοι

Άτονα κι έντονα μονότονα...
με τις τυφλές μου σκέψεις...
ξαναγύρισα και πάλι...
στο πεζό... και την κραιπάλη...

Άψυχα... και έμψυχα ανόητα...
μες της βολής τις επισκέψεις...
ξεχάστηκα και πάλι...στο πως να ζώ...
δίχως την πάλη...

Άχρωμα και έγχρωμα αφόρητα...
δίχως σε κάτι για να πιστέψεις...
πιάστηκα πάλι... στο πως να ελπίζω...
σε απάτη άλλη...

Άλυτα... σε γόρδια παράλυτα...
δίχως τον μίτο σου για να με κλέψεις...
άρχισα πάλι... στο να γυρίζω...
κλωστή μεγάλη...

Άνασσα Πόλις

Για μένα δεν ήσουν ποτέ η Γυναίκα,
μα η Αλεξάνδρεια...
πατρίδα ξένη... η πατρίδα η δική μου...
θάλασσα που 'ρχεται και φεύγει στο σκαρί μου...
λιμάνι-φάρος για ταξείδια και καράβια...

Για μένα είσαι Πόλη-μυστήριο
στη ζέστη της ερήμου...
μ' ιδρώτα ονείρων... και τραγούδι νοτισμένη...
φώτα και σκόνη κι ιστορίες στολισμένη...
σκιών αχλή... η σάρκα η κρυφή μου...

Άνεμος σήκωσε τα πέπλα τ' ουρανού
μπροστά στην πύλη σου...
φέρνει σου δώρα από γιορτές επτά Αγγέλων...
στα πόδια σου αφρός...
οι αναμνήσεις των θυέλλων...
και τα σαπφείρια τους...
τα μάτια και τα χείλη σου...

Αλεξάνδρεια των χιλιάδων εραστών
της μιας και μιας ανάσας...
μες το φιλί σου κρύβεις έρωτες
με σκήπτρα και κορώνες...
για πρίγκηπες και ναυτικούς που σ' άγγιξαν
με τους αιώνες...
και τους χιτώνες άπλωσαν
για την καρδιά της Άνασσας...

Ταχύτης Διαφυγής

Ορίων η ουσία...
συναίσθημα φυγής...
βαρύτης η απουσία...
αντί διαφυγής...

Μορίων σημασία...
συναίσθημα τριβής...
θερμότης... συνουσία...
αντί αναλαμπής...

Πορείας εξουσία...
συναίσθημα ψυχής...
ταχύτης η αξία...
αντί αποφυγής...

Χρόνος

Και συ ανιστόρητε Κρόνε...
της αλληλουχίας των στιγμών
γεννήτορα κανίβαλε Χρόνε...
ποιόν μας ξερνάς ανάμνηση;

Μύρισεν η άδηλος αναπνοή στο καντήλι μας
σα γιασεμί
και γύρισε η γης μέσα στη μέρα
μιαν άλλη της περιστροφή
και ένα γλυκόπικρο απόγιομα, σύννεφο στο χρώμα
του λευκού περιστεριού,
όπου του μέλλει να χαθεί για πάντα.
Πόσο μου αρέσει να κοιτώ
τον ουρανό που κρύβεις...
τεμαχίζεις σε άπειρες στιγμές αχρείε τιτάνα!
Μια μέρα τα άστρα... τα κάστρα τα δικά σου
θα πατήσω...
να σε σβήσω...
από κει ψηλά να σε γκρεμίσω...
της στιγμής μου κτήτορας παντοτεινός να γίνω...
να γεννήσω και να ζήσω σε άλλους κόσμους
άπειρους...
και πίσω να σε αφήσω σε μια λειωμένη πέτρα
από Ήλιο και οργή.

Πολύμνια

Πολύμνια

Είμαι η Ανυπότακτη πληγή...
Είμαι τ' Αγκίστρι που θα βγεί...
με την πνοή σου τη μοιραία...
πεζή η ζωή...
μα εγω στην έπλασα ωραία...