Άνασσα Πόλις

Για μένα δεν ήσουν ποτέ η Γυναίκα,
μα η Αλεξάνδρεια...
πατρίδα ξένη... η πατρίδα η δική μου...
θάλασσα που 'ρχεται και φεύγει στο σκαρί μου...
λιμάνι-φάρος για ταξείδια και καράβια...

Για μένα είσαι Πόλη-μυστήριο
στη ζέστη της ερήμου...
μ' ιδρώτα ονείρων... και τραγούδι νοτισμένη...
φώτα και σκόνη κι ιστορίες στολισμένη...
σκιών αχλή... η σάρκα η κρυφή μου...

Άνεμος σήκωσε τα πέπλα τ' ουρανού
μπροστά στην πύλη σου...
φέρνει σου δώρα από γιορτές επτά Αγγέλων...
στα πόδια σου αφρός...
οι αναμνήσεις των θυέλλων...
και τα σαπφείρια τους...
τα μάτια και τα χείλη σου...

Αλεξάνδρεια των χιλιάδων εραστών
της μιας και μιας ανάσας...
μες το φιλί σου κρύβεις έρωτες
με σκήπτρα και κορώνες...
για πρίγκηπες και ναυτικούς που σ' άγγιξαν
με τους αιώνες...
και τους χιτώνες άπλωσαν
για την καρδιά της Άνασσας...