Χρόνος

Και συ ανιστόρητε Κρόνε...
της αλληλουχίας των στιγμών
γεννήτορα κανίβαλε Χρόνε...
ποιόν μας ξερνάς ανάμνηση;

Μύρισεν η άδηλος αναπνοή στο καντήλι μας
σα γιασεμί
και γύρισε η γης μέσα στη μέρα
μιαν άλλη της περιστροφή
και ένα γλυκόπικρο απόγιομα, σύννεφο στο χρώμα
του λευκού περιστεριού,
όπου του μέλλει να χαθεί για πάντα.
Πόσο μου αρέσει να κοιτώ
τον ουρανό που κρύβεις...
τεμαχίζεις σε άπειρες στιγμές αχρείε τιτάνα!
Μια μέρα τα άστρα... τα κάστρα τα δικά σου
θα πατήσω...
να σε σβήσω...
από κει ψηλά να σε γκρεμίσω...
της στιγμής μου κτήτορας παντοτεινός να γίνω...
να γεννήσω και να ζήσω σε άλλους κόσμους
άπειρους...
και πίσω να σε αφήσω σε μια λειωμένη πέτρα
από Ήλιο και οργή.