Ώρα Ανταρκτική

Τις νύχτες ακούω στο λευκό το σεντόνι σου

παγετώνες να τρίζουν, λευκή, κρύα, μόνη σου

τρελλών μα και πρώτων  Ανταρκτική μας πατρίδα

Αλλάζεις τόσες μορφές, το κορμί σου παγίδα

Aπ' ό,τι ήταν υγρό  εγεννήθη ο βράχος σου

είσαι πλάσμα ρευστό και αυτό είναι άγχος σου

το νερό θα κυλά σιωπηλά απ τα πόδια σου

του αρχών σου κρυφά  προσπερνώντας τα εμπόδια σου

Tους φάντάζεσαι ασπίλους λευκούς  παγωμένους σου

της ζωής τους χειμώνες σαν τα χιόνια παρθένους σου

να εορτάζουν κι αυτοί στων βουνών τα μπαλκόνια σου

στον ουρανό σου αντάρτες δυό λευκά χελιδόνια τους

και βαθιά πιο βαθιά η σάρκα η καυτή
δε σβήνει δεν παύει να γυρνάει κι αυτή
χαρακιές και  ηφαίστεια και λάβα ζεστή
Το Έρεβον Όρος σου αχνίζει ζωή...

στην παγωμένη την έρημο ανάβουν κεράκια
ως βαρύτερο ύδωρ ας κυλήσεις στα αυλάκια ο Χρόνος...

Πέμπτος Άσσος

Δεν είναι γάμος...

μια κινούμενη άμμος

ο πόθος, το πάθος
στο πηγάδι το βάθος

και στο βάθος το χάος

 

δεν είναι ρότα...
στον κρύο ιδρώτα

τoυ ιλίγγου αφήσου

στου ψηλού πυρετού της

τη ζάλη και ψήσου...

 

δεν είναι αγάπη...

σαράκι βλαστήμια

στις φλέβες μας ρέει

κρασάκι και στάχτη

που αφήνει συντρίμμια

 

δεν θέλω το χέρι...

μόνο εκείνο τ' αγέρι

ανάσας που καίει

τα χείλια σου λίβας

στα μάτια σου αστέρι

άστραψε η λάμα

όλοι οι άλλοι φτηνό ρημαδιό μας 

κι οι δυό μας σα δάκρυ με κλάμα

αντίκρυ κι αντάμα 

του Πέμπτου του Άσσου 

βγήκε η Ντάμα...

μαχαίρι! μαχαίρι!

του λάζου η κάμα

δικό μας τεφτέρι...

Μονοκονδυλιές

Μελάνι μαύρο...
τις καταιγίδες σου ματιές
δωσ' μου κοντυλιά να βάλω
στο γαλανό του ουρανού
τη μοναξιά μου να τη βγάλω
στο ασυννέφιαστο χαρτί
των στεγανών μας νόθων

και να τη σπάσω...
είν' ο καιρός των πόθων! 
Μουτζούρες! Γυαλιά! Χαρταετοί!
των ιερών τα αγγίγματα και τα γιατί
έχω διψάσει...
κι όποιος διψά δε λογαριάζει αστραπή...

Κονδυλοφόρο μου κορμί
τα βήματα σου μουσική
μες τη βροχή μαύρο φαρί
φιλί στα χείλη να προφτάσω...
κι ας μη σε πιάσω
Χίμαιρα Μούσα σκοτεινή...