Χωρίς

Επέρασες αποβραδύς
θίασος λέξεων
χρώματα ρέλια στους αέρες
και πάνω σου ραμμένες
οι νύχτες και οι μέρες
της άναρχης κραυγής
ερωτικών συνδιαλέξεων
μια κάμπια άτακτης φυγής
που πεταλούδισε
σε χείλη  εφηβαίων ροδορέξεων
Και γω για να καγώ από νωρίς
δώρα στουπιά σου μάζεψα και πέτρες
κι άναψα φώς πίσω απ τα ντέξιον
με τα στιχάκια της αφής
το χέρι μου για να χαρείς
που ελουλούδισε
ρεβόλβερ αυτόχειρων αδέξιων
κι ήτανε πάνω μου ραμμένες
οι πένες και οι σφαίρες
κάθε μισής μου αδέκαρης ψυχής
λέξεις, κουρέλια μου παντιέρες
τυφλές γιορτές των διενέξεων
Στροφάδια της αποσιωπής
στο Κολοσσαίο της ζωής
η ανθοδέσμη μου η νυμφαία
μέθη ρομφαία δακτύλων επιδέξιων
έτσι μοιραία και αστεία
πυροβόλο και στόμα μου ευθεία
να την πετάξω από όλους πιο ψηλά
πιό πόρφυρα... πιο φωτεινά...
και με το ένα σου...
και με το δύο σου...
και με το τρία...
έτσι επέρασες αποβραδύς
βολίδα δίχως να σταθείς
και ήσουνα όμορφη...
ήσουνα όμορφη σαν ευτυχία...
κι όλα ήταν όμορφα κι αστεία...
κι όλα στ' αστεία...
και γω  απέμεινα χωρίς...