Ξύλινο Αλογάκι

Μεγάλωσα...
Τίποτε πια δεν είναι άγνωστο
Κανένα μέρος δε μοιάζει μακρινό
κι όλες οι σκέψεις που φορώ
ρούχα παλιά μου σε παιδάκι άρρωστο...

Μεγάλωσα...
Τίποτα πια δε νοσταλγώ
Ούτε σιωπή ούτε αγκαλιά
ούτε φωνή ούτε φιλιά για να πνιγώ
κι οι μνήμες  πως... ευλογημένο φως
σ εικονοστάσι ταπεινό κεριά που σκάλωσαν

Μεγάλωσα...
Μακρυά από καθετί το περιττό και άνοστο...
Κάθένα όνειρο μου 'μεινε ζωντανό
κι όσοι ανέκφραστοι μιλήσαν για σωστό
χαθήκαν μέσα στο κρυφό και το ανάρμοστο

Μεγάλωσα...
Και σε κανέναν δε χρωστώ το λίγο...
Μόνο σε μια ψυχή χρωστάω το παραλίγο ...
με κείνο το ξύλινο σπαθί
καβάλα στο ξύλινο το άλογο μας
το μοναχικό μας το πείσμα μας  το παιδικό μας
εσύ και γω σε άλμα ουράνιο θεϊκό και αψεγάδιαστο...

-
Αχίλλειον άλμα, αχίλλειος πτέρνα... ζήσε το θαύμα μέχρι το τέρμα...