Λαγνεία

Τοξεύτρα πλάνη θηλυκιά Μέδουσα κολασμένη
διαβόλου χείλη αχόρταγα κι αγγελοστολισμένη
με μια ματιά σου πάγωσε κορμάκι που ανασταίνει
κάθε γυναίκας όνειρο και κάθε αγάπη δένει
να δεις τι κάνει ο Έρωτας στης Έχιδνας τους σπόρους
να δεις αν τρώει η Χάρυβδη γλυκούς θαλασσοπόρους

Διψάς για αίμα, για γητειές, για αντρικό μεδούλι
μα είν ο Έρωτας αυτός Ψυχή μες το κουκούλι
σαράκι που σου κρύφτηκε βαθειά μες το κορμάκι...
και σαν το ψάρι σπαρταράς για να βρεις το νεράκι...
γυρεύεις μου τον θάνατο μα διάλεξες για βέλη,
αυτά που η καρδιά σου λαχταρά να καρφωθεί εντέλει...

Το μεγαλύτερο μέρος ενός σφάλματος, είναι η βολική ερμηνεία στην οποία το εμβαπτίζουμε κάθε φορά που το επαναλαμβάνουμε...