Μύχια Δίψα

κι έπειτα θα γυρίσουν οι μέρες απέναντι...
σαν σε καθρέφτη βαλμένες
να τις κοιτάμε σαν ανασαίνουμε βαρειά...
να τρίζουν σαν πόρτες σκαλισμένες απ τα σαράκια του Βοριά...
σαν καυσόξυλα πυρετιασμένα ...
να σκάνε οι σκλήθρες τους οι υγρές που χωθήκαν κάτω απ τα νύχια μας
σα δάκρυα από καιρό στεγνά που χάραξαν σύνορα
όλα τ' αυλάκια και τους δρόμους που μας χώρισαν...

κι έπειτα θα γυρίσουν οι μνήμες αντίκρυ...
σαν σε εικονοστάσι βαλμένες... σε ξένα κορμιά...
να τις κοιτάμε σαν ανασταίνουμε πανιά...
να μυρίζουν λιβάνι, κεριά και προσευχή, για να βρεθούμε ξανά...
σα μεσοπέλαγα στόματα ξερά...
να σκάνε τα χείλη μας ματωμένα απ την αλμύρα που εμπότισε τη μύχια δίψα τους
για κείνες τις τρικύμιες θάλασσες, που μας χαράξαν ναυάγια ρότα
μα που για πάντα στο έρμαιο κοχύλι τους η αδειανή κραυγή μας
θα αντιβοά το γάργαρο τραγούδι της ιθυντείρας Σειρήνας τους

-
Ένα μάτσο σκοινιά, ένα μάτσο μαδέρια... μπράτσα, πλάτη φαρδια, παθιασμένα πανιά και πορεία στ' αστέρια...